Britt, één van de 1100 woningzoekenden
Bijna 1100 woningzoekenden staan geregistreerd bij Woontij. Britt Willekes is één van hen. Meer dan veertig keer schreef ze in op een woning. Vergeefs, al bijna drie jaar woont ze met haar twee kinderen in een dubbele stacaravan op een bedrijventerrein in Den Burg. Verwarmd door een gaskacheltje, met vochtproblemen en schimmelvorming en geen speelkameraadjes voor de kinderen in de buurt. Onlangs diende ze een verzoek in bij de gemeente voor een woonurgentie. Dat werd afgewezen, omdat er sprake is van een 'enkelvoudig probleem' (voortkomend uit één oorzaak). 'Wij realiseren ons zeer goed dat dit als zeer onbevredigend kan worden ervaren en dat een enkelvoudig probleem voor iemand een groot probleem kan zijn. Enkelvoudig betekent daarom zeker niet eenvoudig', schreef de gemeente.
'Ik ben niet zielig, want er zijn er ook die het nóg slechter treffen', benadrukt Britt. Dat zou zomaar kunnen, het is een publiek geheim dat er wordt gewoond in onderkomens die dat woord nauwelijks waard zijn. In stacaravans, zolderkamers, kleine appartementen, schuren en op andere plekken. Permanent welteverstaan. Britt: 'Ideaal is het hier natuurlijk niet. Vocht en schimmel zijn niet goed voor de gezondheid en de kinderen missen een buurtje, ze vliegen wel eens tegen de muur op. Bij de gemeente zeggen ze dat als ik wat beters wil, ik met iets tijdelijks genoegen moet nemen. Maar ik wil niet steeds met mijn koffer heen en weer sjouwen en met de kinderen van de ene naar de andere plek. Dit is ten minste iets vasts. Als kind ben ik op mijn zevende naar Texel verhuisd. Het eerste jaar was een crime. Dat wil ik mijn kinderen niet aandoen.'
Britt woonde hier tot haar zeventiende en vertrok toen voor haar opleiding naar de overkant. Drie jaar geleden keerde ze, na een verbroken relatie, vanuit Waddinxveen terug naar het eiland. 'Ik kon daar niet in huis blijven en moest wat anders. In Waddinxveen was ook een wachtlijst en via-via hoorde ik dat deze stacaravan te huur was. Mijn moeder woonde op Texel, met twee kinderen is het best fijn als zij in de buurt is.' Drie dagen per week werkt ze in de Texelhoeve, in de horeca en als begeleider. 'De stacaravan is klein en als het vriest nauwelijks warm te stoken, maar ik beschouwde het als tijdelijk en ik had geen alternatief.' Maar tijdelijk is nu al drie jaar. 'De gemeente heeft mijn urgentieverzoek afgewezen met als argument dat mijn 'probleem' (de verbroken relatie) niet op Texel is ontstaan. ''Kun je niet bij je ouders wonen?'', werd gevraagd. Of ''In Den Helder is plek genoeg''. Maar ik zit hier met mijn jongens, heb hier mijn werk, mijn sociale leven, hier is het kinderdagverblijf en als ik aan de overkant woon, red ik het niet om mijn kinderen op tijd op te halen.'
Niet urgent dus, maar als één van de 1100 woningzoekenden schat ze haar kansen snel wat te vinden niet hoog in. 'De wachttijd schijnt gemiddeld vijf tot zes jaar te zijn, dan moet ik dus nog zeker twee jaar wachten. Ik snap wel dat iedereen woonruimte zoekt, maar wat ik ook merkwaardig vind is dat er heel wat alleenstaanden zijn die een gezinswoning krijgen aangeboden. Terwijl er zóveel gezinnen zijn die wat zoeken.'
De particuliere markt? 'Ik sta op Koopplein, Facebook en laat hier en daar vallen dat ik op zoek ben. Maar het is vaak klein, tijdelijk en vaak ook veel te duur. Aan de andere kant zie je ook bij Woontij de huurprijzen stijgen. Gisteren heb ik ingeschreven op een huis met een kale huurprijs van €700,- per maand. Dat kan ik eigenlijk niet betalen.'
Wat zou er moeten gebeuren? 'Bouwen, zo snel mogelijk. Meer voor de jeugd, voor gezinnen, voor iedereen.'
Gerard Timmerman