@ TXL
Individualiteit
Stiekem moest ik wel lachen toen ik een vrouw in de tram hoorde zeggen dat ze het er niet gezelliger op vond worden met al die mensen die naar hun kleine beeldschermpjes zaten te staren. Ik ben van mening dat Nederland de meeste mobielverslaafden heeft en durf van mezelf toe te geven dat ik daar ook toe behoor. En om haar gelijk te geven, als je in de tram rondkijkt, zit het merendeel van de reizigers spelletjes te spelen, te whatsappen, Facebook te checken en tegenwoordig zelfs te 'grammen'. Voor de wat oudere generaties onder ons, de nieuwe whatsapp is sinds enkele dagen Telegram, de Russische variant. Mensen zijn tegenwoordig ook individueler en meer met zichzelf bezig. Vreemde mensen die in de trein tegen je beginnen te praten, vinden we raar en bemoeizuchtig. Zo had ik laatst een vrouw die het gesprek tussen mij en mijn klasgenootje volgde. Toen mijn klasgenootje zei dat ik mooie schoenen aan had, bekeek ook zij mijn schoenen uitvoerig. Maar dat wordt tegenwoordig niet meer geduld (nee, ook niet door mij). We zitten het liefst in onze eigen wereld, met onze eigen muziek en onze eigen gedachten. We zitten niet op mensen en hun levensverhaal te wachten, terwijl dat juist mensen verbindt en interessante ontmoetingen kan opleveren. Omdat we zo in ons zelf gekeerd zijn, verlenen we ook minder snel hulp aan andere mensen. Om een voorbeeld van te geven, laatst viel in de tram een man op mij, ik zat klem en er was in die overvolle tram niemand die ons te hulp schoot. Dat vind ik als individueel persoon en als mobielverslaafde toch best wel een kwalijke zaak. Laatst hoorde ik zelfs dat je in geval van nood beter 'brand' kunt roepen dan 'help'. Dat vind ik best ernstig. Individualiteit is mooi, maar het moet niet ten koste gaan van hulp. Dat we dat ene goede gesprek in de trein afslaan, is nog wel te accepteren, maar we zijn steeds meer geneigd in onze schulp te blijven. Laten we ons leven leiden zoals we willen, maar vergeet niet je af en toe sociaal op te stellen, dat kan mensen een glimlach op hun gezicht brengen.
Emily Westdorp