Ongezouten
Toekomst
Wat een gedoe zeg, daar in Pieterburen. Medewerkers in staking. De Raad van Toezicht moet opstappen. Cameraploegen uit alle landen liggen op de loer. Spandoeken voor het raam: 'Personeel in actie voor een gezonde zeehondencrèche.' Het lijkt de echte wereld wel. En ja hoor, uiteindelijk zwicht die Raad van Toezicht als het personeel gaat dreigen met een rechtszaak. Dus treedt de ene club bobo's af om plaats te maken voor een andere. Nu staat een oud-staatssecretaris met veel elan aan het roer te verkondigen dat het veel gezonder is voor die honden om uitgezet te worden met minder antibiotica in hun lijfje. En met minder haringen die via een trechter in hun buikje worden gepropt. Dat is beter voor het natuurlijk evenwicht in het Waddengebied. En voor de portemonnee, want de crèche kampt met een tekort van vier ton op een begroting van 2,5 miljoen euro. Wat ze nu uitsparen aan haringen, verdwijnt rechtstreeks in de zakken van de heren bestuurders. Oh ja, het nieuwe bestuur haast zich nog mee te delen dat bekeken wordt hoe de betrokkenheid van de oprichtster van de crèche op harmonieuze wijze gestalte kan worden gegeven. Ja, ja, geloof je het zelf? Gelukkig is het op Texel rustig op dit front, maar wij kunnen er ook wat van hoor. Als er noodgedwongen gekeken wordt naar een geschikte locatie voor de jeugd, zijn de rapen gaar. Dan gaat de vlieger plots niet meer op dat Texel dringend verlegen zit om jonge gezinnen. Scholen moeten gesloten worden, de OSG stroomt leeg, Texel vergrijst. Je breekt je benen over de rollators in plaats van kinderwagens. Texel verzuipt straks van de bejaarden, zo zijn de berichten. Maar als die oh zo gewenste jeugd te dicht bij komt, wordt het toch wel eng. Dan staat diezelfde jeugd plots synoniem voor alles wat verderfelijk is. Drugs, drank, vernielingen, overlast. Stelletje fietsendieven. Puienpissers. Kinderen hinderen. 'Liever een Rus in mijn keuken, dan een raket in mijn tuin', zo luidde de leus in 1983 bij de grote antikernwapendemonstratie. Dat wordt hier omgedraaid: 'Liever een raket in mijn keuken, dan een jongere in mijn Wezentuin.' Wellicht kunnen de betrokkenen wat leren van Pieterburen. Maar ja, staken lijkt me wel moeilijk voor onze jeugd. Alhoewel Annie goede hoop heeft, is voorlopig Leiden in last, vergelijkbaar met het onderdak verlenen aan die persona non grata. Maar als de jeugd uiteindelijk een nieuw onderkomen heeft, weet Annie een mooie naam. De Toekomst. De jeugd heeft de toekomst. Want wat er ook speelt in de buurt, laat het vooral de jeugd zijn.
Annie@texelsecourant.nl