Achter de schermen
Ooitje
'Hollande heeft er oog voor', kopte De Telegraaf deze week wat ontdeugend boven de foto van de Franse president met Tweede Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg. Een verwijzing naar diens vermeende escapade met de beeldschone actrice Julie Gayet. Boven hetzelfde nieuws in de Volkskrant stond 'Hollande doet tien uur Holland'. Serieus van toon, met in de laatste alinea aandacht voor de gesteldheid van bedrogen 'first lady' Valérie Trierweiler.
Toen ik het las moest ik denken aan een discussie in mijn bijzijn, naar aanleiding van een opmerking die iemand had gemaakt. Bij een begroeting was de vraag gesteld hoe het met de ander zijn 'vrouwtje' ging. Een weinig origineel soort mannenhumor van het kaliber dat doorgaans niet in vrouwelijk gezelschap wordt gebezigd. Mannen onder elkaar, maar in dit geval raakte het een gevoelige snaar. De opmerking werd als denigrerend ervaren. Zou de vraagsteller zich dat allemaal bewust zijn geweest? De ander zweeg er over, om de lieve vrede te bewaren slikken we op dit eiland nog wel eens wat in.
Dergelijk spraakgebruik heb je in meerdere varianten, ook van lokale origine. Mij is wel gevraagd: 'Het gaat het met ooitje?' Ik heb geen schapen, de vraagsteller doelde op mijn wederhelft. Veel Texelaars zal het bekend in de oren klinken. Toen ik vroeg wat men dan wel van het begrip 'ooitje' vond, klonk er gelach. De vrouw in ons gezelschap, een echte Texelse, herkende het. Texels spraakgebruik. Aanstootgevend, nou nee. Voor de zekerheid nog even thuis op de bank uitgeprobeerd. Ooitje? Nooit van gehoord, wel bijzonder, geen afkeurende geluiden. Klinkt heel anders dan 'vrouwtje', met dieren klinkt het kennelijk onschuldiger.
Zaterdag nam ik een kijkje bij de winterkeuring. Robuuste rammen en hun fokkers streden om de hoogste eer. Kampioen werd nummer 5674-76110, een stoere geblokte ram, een echte macho. Vitaal, ondanks dat hij een drukke herfst achter de rug moet hebben. Want je weet hoe dat gaat met zo'n kampioen, die wordt ingezet om de exclusieve genen te verspreiden. Het blijft niet bij één ooi, maar een weiland vol, waarschijnlijk sjokte hij met zo'n groen, rood of blauw stempelblok voor de borst door meerdere weilanden. Van ooi naar ooi.
Bij schapen zie je nooit stelletjes, zoals we in de film De Nieuwe Wildernis zagen dat bij wilde paarden de merries zijn voorbehouden aan de hoogste in de hiërarchie. Bij Franse presidenten schijnt het ook zo te werken. Zou Hollande het werkelijk hebben aangelegd met Van Miltenburg? Op de scooter over de 'Sjans' Elysee, van ooitje naar ooitje...
Gerard Timmerman