woelmuis

Vuurwerk

Vergeleken met vijftig jaar geleden is de jaarwisseling op Texel tegenwoordig een gezapige vertoning. Ook dit jaar waren er kerstbomen, aanhangwagens en kisten zat om in de hens te steken, maar het grootste wapenfeit was het vierentwintig keer opbellen naar het meldpunt vuurwerkoverlast, vanuit Den Hoorn. daar ging het Spaans toe, nou nou! Toegegeven, het zat ook niet mee dit jaar. Er gingen volgens een landelijke krant bij bakker Timmer dertien oliebollen in een dozijn, de rotjes wilden amper knallen in de druilregen en de zee was te warm voor de nieuwjaarsduik. Is dat erg? Nee, dat is niet erg. Persoonlijk vind ik rotjes afsteken een gore, duffe onhebbelijkheid. De oudejaarsconférence uitkijken, vuurpijlen afsteken en de volgende dag schaars gekleed in zee springen met een Unoxmuts op vind ik zeer burgerlijk. Oliebollen vind ik meestal te vet en het zoenen van de buren meestal geen groot genoegen. De enige knal die ik met oud en nieuw graag hoor, is die van de champagnefles. Zullen we het daar volgend jaar eens bij laten? Dan halen we gegarandeerd het journaal.

Woelmuis