Verweven met het dorpsleven
Ze werd kostwinner in een tijd dat dat nog niet gebruikelijk was en groeide mee met meerdere generaties Oudeschilders. Na bijna 44 jaar nam Hillie Keijzer vlak voor de kerstvakantie afscheid van het onderwijs. 'Ik kijk altijd naar de ontwikkeling van het kind.'
Op de eerste dag na de vakantie is ze nog niet helemaal gewend aan het wegvallen van de druk. 'Daar moet ik echt wel even aan wennen.' Hillie Keijzer, bijna 44 jaar actief in het kleuteronderwijs, is sinds vlak voor de kerstvakantie met vroegpensioen. Buiten raast de wind en worden de vensters geteisterd door regenvlagen, binnen brandt de kachel. Af en toe staat ze op om een blokje op het vuur te gooien. 'Plannen heb ik niet, ik leef in het heden. Er komen vanzelf dingen op je pad waarvan je denkt: "hé, ik wist niet dat dit zo leuk was". Al moet je daar natuurlijk ook zelf wel iets voor doen.' De overgang is groot, want Keijzer was kostwinner. 'Dat was een hele beslissing, in die tijd. Zeker in een dorpsgemeenschap als Oudeschild was het nog heel ongebruikelijk dat de vrouw kostwinner werd. Als man hoorde je toch de kost te verdienen. Maar er was op dat moment voldoende werk in het onderwijs en Willem, mijn man, had het eigenlijk niet zo naar zijn zin als tekenaar op de Rijkswerf. Leuk werk, maar dat binnen zitten vond hij niks.' Dus ging Hillie fulltime aan de slag als hoofdleidster op Hummeloord, de kleuterschool van Oudeschild die tien jaar later met de lagere school samenging tot De Bruinvis. 'Toen is er nog wel even over gesproken wie het hoofd van de nieuwe school zou worden, maar die ambitie had ik helemaal niet. Dus de keus was snel gemaakt.' Het samengaan leverde haar wel collega's op, die ze voor die tijd eigenlijk niet had. 'We hadden wel jaren dat er twee groepen waren, maar vaak was het er maar één.' Nooit heeft ze iets anders gedaan dan de leerlingen van 4 tot 6 jaar. 'Tegenwoordig wordt er wel gesproken over breed inzetbaar zijn, maar ik ben nu eenmaal gespecialiseerd in kleuters.' Dat betekent dat ze in de afgelopen jaren vrijwel alle kinderen in de klas heeft gehad, 'De laatste jaren wordt dat misschien wat minder en er waren altijd al ouders die hun kinderen naar de Jozefschool brachten, maar dat is niet de grootste groep. Vrijwel iedereen in Oudeschild brengt zijn kinderen in het dorp naar school.' Daardoor is haar leven verweven met het dorp. 'Daar was ik in het begin wel bang voor. Ik kom zelf wel uit Oudeschild, maar gaf voor ik hier kwam les in Den Helder. Daar ben je toch wat anoniemer. Maar het is me erg meegevallen, je bepaalt toch zelf ook voor een groot deel hoeveel van je privacy wilt prijsgeven.' Hoe verweven ze is met het dorpsleven, bleek op de afscheidreceptie die De Bruinvis voor haar organiseerde. 'Gelukkig niet zo'n groot feest, daar ben ik niet van, het leek meer een gezellige reünie.' Er kwamen kinderen, ouders van kinderen en hun ouders. Gezinnen waarvan ze niet alleen de kinderen in de klas had gehad, maar ook de ouders. Grootouders met wie ze zelf op school heeft gezeten. Natuurlijk is er in die tijd het nodige in het onderwijs veranderd. Dat heeft er ook toe bijgedragen dat Keijzer nu, op dit moment midden in het schooljaar, afscheid heeft genomen. 'Voor mezelf had ik eigenlijk het idee dat ik nog twee jaar door wilde gaan. Maar ik voelde me niet thuis in de huidige manier van werken. Dingen waar je niet omheen kunt. Administratie. Alles wordt tegenwoordig opgeschreven en geëvalueerd. Dingen die van bovenaf worden opgelegd. Maar ik wil gewoon lesgeven.' Maar zelfs het lesgeven is niet meer hetzelfde en heeft met name de laatste jaren sterke verandering ondergaan. 'Het is erg prestatiegericht, met de bedoeling kinderen klaar te stomen voor groep 3. Maar ik ben nog van de oude garde, ik kijk naar de ontwikkeling van het kind. Tegenwoordig worden er eisen gesteld, dan moet je bijvoorbeeld taalles geven, of rekenles. Ik vind dat kinderen veel beweging nodig hebben en integreer taal en rekenen liever in bewegingslessen. Dan leren ze spelenderwijs.' Ze vertelt hoe een collega veel moeite deed om de kinderen de zeventien letters te leren die ze moeten kennen als ze naar groep drie gaan. 'Daar was hij weken mee bezig. En dan kennen ze ze eindelijk, dan gaan ze zes weken op vakantie en vergeten ze alles weer. Je kunt beter wachten tot het kind er aan toe is, dan komen die letters vanzelf.' Maar het zijn details. Over het algemeen kijkt ze tevreden terug en ze heeft het werk steeds met plezier gedaan. En nu? 'Ik heb een volkstuintje en kippen en maak graag stekjes van planten. Of ik loop bij het strandje van Ceres en dan vind ik weer een mooi stuk hout. En ik schrijf wel eens wat in de dorpskrant. Zolang het maar geen verplichting wordt.'