Texels langstaartje
'Een prachtige ontdekking dat dit dier op Texel heeft geleefd, maar ik heb er nog nooit van gehoord. Jammer dat een fokker als Piet van der Molen niet meer leeft. Hij zou hier ongetwijfeld meer over kunnen vertellen.' Het verhaal over het Texelse langstaartje.
Opgetekend door Bart van der Vlis in Kleindier Magazine. Hij vertelt hoe hij bij een bezoek aan Ecomare op het skelet stuit van het Texelse langstaartje, een konijn dat tussen de anderhalf en tweeëneenhalve kilo moet hebben gewogen, met hangende oren en, dat is bijzonder, een extreem lange staart had (25 centimeter). Het dier dat alleen op Texel heeft geleefd, zou rond 1965 zijn uitgestorven. Van der Vlis gaat op onderzoek en komt uit bij Jan (Jessie) Lamperei. Na flink speuren en rondvragen ontmoet hij deze argwanende konijnenfokker bij strandpaviljoen Kaap Noord. 'Wat moet je van me?' Na lang praten nodigt hij de schrijver uit om thuis in Oosterend bij hem langs te komen. Hij gaat eerst nog even naar de Texelse Courant en duikt in het archief. 'We vinden een artikel uit 1961 waar in een korte zin staat dat er een dier tentoongesteld was genaamd het Texelse langstaartje, gefokt en geshowd door Franciscus Lepus.' In een artikel uit 1963 staat dat er diverse langstaartjes in de duinen rondhuppelden. Thuis bij Lamperei blijkt dat deze Texelaar fazanten vangt en witte Franse hoenders fokt. 'Op een dag ving ik een dier dat wel heel bijzonder was. Een normaal wild konijn, maar met een bijzonder lange staart. Een ram met een prachtige bouw. Kogelrond en stevig op de benen.' Hij kruiste het met Franse hangoren. Het resultaat stelde wat teleur: een kwart had een lange staart, de rest een normale. Hij kruiste verder, met wisselend resultaat. Het fokken lukte pas echt, toen hij in de duinen bij de vuurtoren twee Texelse langstaartjes ving, vermoedelijk nakomelingen van een ontsnapt exemplaar. 'Ik had in het voorjaar van 1959 zomaar dertig jongen, eigenlijk hele mooie hangoor dwergen (langstaartjes, maar dan met een korte staart). Uiteindelijk verkocht hij zijn hangoordwergen voor veel geld aan een Brabander. Ten slotte vertelt de oude fokker hoe het project door gezondheidsproblemen bij de dieren strandde en hij één Texelse langstaart overhield. 'In 1965 ging de laatste langstaart dood. Dit dier heb ik laten opzetten en later aan Ecomare geschonken.' Maar door een matige preparatie viel het dier uit elkaar en bleef alleen het skelet over. Wie in Ecomare op zoek gaat naar het skelet van het Texelse langstaartje komt bedrogen uit. Het verhaal over het Texelse langstaartje komt uit de dikke duim van Van der Vlis, die ook de personage van de fokker bedacht. Maar volgens kippenfokker Peter van der Gracht is het zeker herkenbaar en vindt de dwerghangoor, die echt bestaat, op Texel zijn oorsprong. Het hele verhaal staat op www.texelsecourant.nl.