ONGEZOUTEN
Ons
'Verras Duitse gast niet zomaar met andere magnetron', zo luidt de kop boven een artikel in de krant van vrijdag. Ook al heeft dat nutteloze ding plaats gemaakt voor een combisteamer waarmee je kunt oventoveren. Niet doen, afblijven, zo luidt het dringende advies van de VVV, na diepgaand onderzoek. Niet elke verandering wordt ervaren als verbetering. En zeg nou zélf, die oude kleine zwart-wit televisie met sprietantenne 'heeft' toch wel wat. Dat geeft meer het eilandgevoel dan wanneer je die beeldbuis vervangt door een ultra HD resolution flatscreen met acht miljoen pixels. En niet te vergeten perfect motion rate en driezijdig ambilight XL. Waarbij je een gebruiksaanwijzing krijgt die je in een lang weekend niet krijgt doorgebladerd. Tja, die Duitse gasten. Het zijn net Texelaars. Die lopen ook te hoop bij elke verandering. Wat hebben we bijvoorbeeld niet aan lopen schoppen tegen die slimme energiemeter. Waarmee ze op afstand zomaar kunnen zien wanneer je op vakantie bent, wanneer de wc drie dagen niet is doorgetrokken. Dat moeten we niet hebben. Om vervolgens op Facebook een half jaar voor vertrek naar onze exclusieve ultra all inclusive-bestemming in Turkije, het elke dag van de daken te schreeuwen. 'Toppie, nog even, dan ligt deze jongen mooi aan de rand van het zwembad!' Zo gaat dat. En elke vrijdagmiddag laten we op internet weten dat het, hoera, weekend is. Annie wrijft het er dan lekker in door tot op de dag uit te rekenen dat hij, driewerf hoera, over exact dertig jaar, tien maanden en drie dagen mag stoppen met werken. Onder voorbehoud en bij gelijkblijvend pensioenperspectief. Maar ja, zolang het gaat over abstracte zaken, valt het nog mee. Maar nu bijvoorbeeld het jeugdhonk. Of vraaggestuurd openbaar vervoer. Dan wordt op de man gespeeld. Worden appels met peren vergeleken. Wordt er gestigmatiseerd. Dan lijk je wel een racist, wanneer het onderwerp in kwestie vervangen wordt door het woord asielzoeker. Dan wordt het toch wel iets anders. Dan moeten we ons achter de oren krabben. Ook al gaat het om 'ons' dorp. Om onze wijk, ons eiland, ons gelijk dat ons geluk is. Want wat is tenslotte van ons? De wereld is niet van ons, we hebben hem te delen. 'Mag het een onsje meer zijn?', vraagt de slager. Wat Annie betreft zijn we toe aan iets minder ons. Aan de andere kant, als je weet dat eilanddemocratie kennelijk zo werkt. Dat flintergroeperingen gehoor vinden. Dan moet de politiek daarop inspelen. Door eerst een spierinkje uit te gooien om vervolgens een kabeljauw te vangen. Tot we een ons wegen.
Annie@texelsecourant.nl