Achter de schermen
De Balcken
'Café met een ziel', lees ik in de recensie over Taveerne De 12 Balcken. Mooi woord is dat, Taveerne. Een soort herberg waar je na een verre reis neerstrijkt voor een eenvoudig smakelijk maal, met een goed glas bier.
De Balcken staat al lang hoog op mijn persoonlijke lijst van favoriete cafés. Tientallen jaren zelfs. Het moet halverwege de jaren zeventig zijn geweest dat ik er voor het eerst kwam. Een jaar of vijftien was ik, toen ik er met klasgenoten van de middelbare school neerstreek tijdens tussenuren, toen 't Asiel aan de Burgwal met de komst van dit café aan de Weverstraat kennelijk had afgedaan als scholierenopvang. Er stond een biljart en de toenmalige uitbaatster Jeannette Korff volgde met argusogen hoe een groepje snotneuzen de ballen rondtikte. Toen het er een keer al te uitbundig aan toe ging, greep ze in. Het moest afgelopen zijn met dat gesodemieter. Begrijpelijk, veel zullen we er toen niet verteerd hebben.
Cafés heb je in alle soorten, ook op Texel. Ieder heeft zijn voorkeur. Theun zit in De Slock, Pluis was vaste klant in De Zwaan, in De Pilaar had Rob Terpstra volgens mij een eigen kruk, zoals je de Balcken niet kon binnen stappen of Hans van der Klift zat aan de bar. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Cafés zijn alleen leuk als je er vrienden of bekenden ontmoet. Ik ben aan de overkant ook wel kroegen binnen gestapt. Prachtige zaken, maar als je daar als wildvreemde zit, is de lol er snel af. Maar samen het glas heffen, da's wat anders. Het klinkt als cliché, maar in mijn branche zelfs nuttig. Het nieuws ligt niet alleen op straat, maar ook en zeker in de kroeg. Na raadsvergaderingen drinken we tegenwoordig een glaasje in het gemeentehuis, maar er was een tijd dat we met politici na afloop afzakten naar De Balcken. Na een paar biertjes hoorde ik daar vaak hoe het echt zat. Openhartigheid manifesteert zich in de kleine uurtjes in allerlei hoedanigheden. Mensen die je ongevraagd nieuwtjes toevertrouwen, maar die de aanwezigheid van de pers, ook al ben je daar niet als zodanig, aangrijpen om je eens flink de waarheid te vertellen, ook over de krant. Om ervan af te zijn, heb ik zulke types wel eens verwezen naar een ambtenaar verderop aan de bar, kreeg die de volle laag.
Alles verandert, maar in al die jaren is De Balcken zichzelf gebleven. Ooit eens wat vergroot, een serre en achter de bar en in de bediening nieuwe gezichten, al lopen Co, Dirk, Sander en anderen er al een eeuwigheid rond. De sfeer en inrichting zijn onveranderd, net als de menukaart voor zover ik weet. Sinds 2005 staan ze, met een korte onderbreking, in de Café Top 100. Toch een prestatie.
Gerard Timmerman