Anders bekeken
Wol
Het is herfst, de natuur en wij zelf keren naar binnen, zoeken naar warmte om ons heen. Zondag namen wij een kijkje in de Catharinahoeve. Veel Tesselaars verzot op onze eigen wol van de Tesselaars, het favoriete soort onder de schapen, genoten van de 'woolwalk'. De wollige modeshow, was gevarieerd, zowel het gezelschap als de truien, vesten, mutsen, poncho's, etc. gemaakt van eerlijke echte zelfgesponnen eigen wol kwamen voorbij. Dames die de truien en vesten hadden gesponnen en gebreid, ze ook zelf voor ons showden. Uren achter een spinnewiel, twijnen, wassen, op een bol draaien en dan de grote breiklus, leuke steken erin aanbrengen, een passend model, ga er maar aan staan. Rond het warme kampvuur werd nu geklapt voor andere nijverheid, opa Hoogenbosch aanschouwde al het vrouwelijk schoon. In mijn tienerjaren werkte ik er tussen de pannenkoeken en hij vertelde trots: 'Ik ben weer opa geworden, geweldig he?' Ik feliciteerde hem. 'Alles gezond, erop en eraan? Geweldig man.'
Het 'toeval' wilde dat zijn schoondochter en kleindochter originele ontwerpen en prachtige ponchos op de woolwalk ten toon spreidden. Daar kun je met recht trots op zijn. Toen wij verder liepen langs de vachten van Rebecca, kwamen we bij een grafkist. Deze was omhuld met een witte gevilte deken waarop prachtige zwaluwen af en aan vlogen. Heel mooi, deze laatste groet voor een dierbare...
Woensdagmiddag was de uitvaart van een geweldige breister, ze was ons zomaar ontvallen, zo uit het leven... 's Morgens nog in het breicafe, op de fiets, op de zang... en dan leegte, een lege stoel, afscheid, verdriet... De kinderen en kleinkinderen kwamen de kerk binnenlopen met de gedrapeerde sjaals van oma. Een woolwalk met veel respect voor diegene die ze uit handen moesten geven. Op de kist een bol wol met breipennen, vele sokken waren op deze pennetjes gemaakt. De kleindochter vertelde dat ze had leren breien van oma, gezellig samen, koppie thee, muziek op de CD, en samen het aloude recept: grote hiel, kleine hiel... Als je een heel verhaal van een schipbreuk lijdende kotter kunt breien, dan zijn die sokken een peulenschil, die kon ze met haar ogen dicht of tv kijkend wel insteken en omslaan. Maar het ging de kleindochter niet alleen om de sokken: de warmte van oma, het geduld, het samen zijn, het doorgeven van de weetjes en de kneepjes, was voor haar qualitytime. Ze had een lapje gebreid, geen hele deken zoals Himani met zwaluwen, maar een erelapje met een boom. De levensboom… Samen met haar zus zong ze 'Mijn vlakke land', van Jaques Brel. Ontroerend mooi..
De warmte is doorgegeven, in de herfst, waarin wij en de natuur naar binnen keren.
Jozien