'Vrijwilliger voorziet in behoefte'
Vrijwilligers dragen bij aan de menselijke maat in de samenleving. Dat liet professor Arnold Heertje weten tijdens de lezing die hij donderdagavond hield op de OSG in Den Burg.
Heertje, bekend van onder meer zijn economieboeken en optredens op televisie, was op Texel om te praten over de economische betekenis van vrijwilligers. Die betekenis is er, aldus Heertje tegenover een met circa honderdvijftig mensen gevulde hal van de OSG.
Voorzien in de behoeften van mensen is in wezen de basis van de economie en binnen die gedachte past volgens Heertje heel goed de inzet van vrijwilligers. De inzet is volgens hem zelfs van belang voor de menselijke maat van de samenleving. Vrijwilligers zijn volgens Heertje niet alleen bezig te voorzien in de behoefte van een ander, maar ze voorzien ook in een eigen behoefte iets zinvols te doen en zo een zinvolle bijdrage aan de samenleving te geven.
Volgens Heertje zijn vrijwilligers mensen die gewend zijn onafhankelijk en sturend op te treden. Ze denken na over wat ze wel en niet willen doen en dat is volgens Heertje toch een andere instelling dan altijd doen wat de baas zegt. 'Die mensen komen pas met kritiek als ze met pensioen gaan en een paar weken na hun pensionering zitten ze met de vraag hoe een zinvolle invulling aan hun bestaan te geven.'
Hij waakte ervoor dat de overheid de vrijwilliger ontdekt als een goedkope kracht die bijvoorbeeld op gebied van zorg efficiënt kan werken. Heertje haakte daarmee in op de trend dat overheden aan het stimuleren zijn dat mensen op het gebied van zorg meer een beroep op elkaar dan op de overheid doen.
Directeur Brigitte Hollands van Texels Welzijn, één van de organisatoren van het bezoek van Heertje, liet weten dat een vrijwilliger niet als onbetaalde arbeidskracht moet worden beschouwd, omdat er dan zaken scheef gaan lopen. 'Vrijwilligers zetten zich in vanuit een eigen motivatie. Dat moet een overheid niet gaan afdwingen.'
Wethouder Hennie Huisman kaartte aan dat het ook zeker niet de bedoeling is om vrijwilligers als onbetaalde arbeidskrachten te beschouwen, maar dat hun vrijwillige inzet te prijzen valt.