Ongezouten
Barak
Annie voelt zich een roepende in de woestijn in haar strijd tegen de eilanddandy's die bepalen hoe het eigenlijk heurt. Een groep nieuwe would-be rijken, de zogenaamde Vips, probeert de toon te zetten aangaande wat helemaal leuk en top is. 'Wie goed doet, goed ontmoet en laten wij nou degenen zijn die bepalen wat goed is', lijkt daarbij het motto. Alles gaat daarbij onder het mom van het toerisme. Less is more komt niet voor in hun woordenboek en voor de goede orde: eenvoud is – volgens Annie - verreweg te prefereren boven overdaad. Hoe minder overdaad, des te beter het product. Anders raakt de essentie van Texel verloren. Wordt het een compromis. Een mengelmoes van ideeën. Dan verliest het eiland zijn kracht. Wordt het een slap aftreksel. En drijven we weg. Overdaad schaadt. Wat dat betreft is het te hopen dat die slimme jongen die een kerncentrale, een ziekenhuis en een textielfabriek ombouwde tot een gigantisch all inclusive partycentrum, zijn pijlen gaat richten op de kazerne die binnenkort gaat sluiten. Barak Oplaya lijkt me een goede naam voor dat complex. Daarmee wordt ons eiland op de kaart gezet. Een goed concept moet op een bierviltje passen. Welnu, Hennie, doe er je voordeel mee! Gratis en voor niets. Maar voor het zover is klampt Annie zich vast aan derden. Aan buitenstaanders. Die van heinde en verre naar het eiland zijn gekomen. Verenigd in de Food Inspiration Pioneers, ook Vips, maar dan met een F. 'Je zag de ogen fonkelen van de producenten', was een reactie. En ook: 'Jullie zijn net zo trots op Texel als wij op Limburg, want Texel heeft veel te bieden.' Texelse likeuren, asperges, garnalen, lamsvlees, vis, oesters, bonbons, bier, brood. Enzoveurt, enzoverder. Kaas, whisky, wijn, zilte aardappels, energie, zeewier, ijs. Je kan het zo gek niet bedenken of we hebben het. Noem eens een Gemeente met pakweg 15.000 inwoners die dezelfde producten heeft? Ik daag u uit. Annie heeft al eerder een pleidooi gehouden voor figuren als the Hairy Bikers, die vrolijk in Engeland van de ene lekkernij naar de andere rijden. Op zoek naar regionale gerechten. Die hun liefde voor eten graag delen. Stel nou eens dat wij ook zulke down-to-earth mensen voor de buis kunnen krijgen. En dan hebben ze het over alles, behalve toeristen. Dat woord is verboden. Daar rust een taboe op. Het gaat puur over passie, verrukking, over hemelse gerechten. Dan is één ding duidelijk. Dan hoeven ze niet op hun motor het eiland over te tuffen. Dan volstaat een Solex. En dan komen de gasten - die het eiland verdient – vanzelf.
Annie@texelsecourant.nl