ONGEZOUTEN
Kracht
Dat schept een band. Zo'n windje over het eiland. Manlief en ik hadden ruzie. Maar die herfststorm blies die eikel toch weer in mijn armen. In één keer zijn we vergeten waar we ons druk om maakten in die vlaag van verstandsverbijstering. Waar ging het ook alweer om? Ik zou het niet weten, want het enige dat telt is overgaan tot de orde van de dag. Riet is weer gedekt, de pannen liggen in het gareel, de nokvorsten zijn de koning te rijk. Het straatje is geveegd, de ramen gelapt. Hoe veerkrachtig kan een mens zijn. En dat terwijl zowat alles tegen de vlakte ging. Behalve de banken. Die waren al omgevallen. Maar verder? Geen kraan die er naar haait, of zoiets. Annie kan het niet meer zo goed verwoorden als gevolg van een neerkletterende dakpan die mijn hersenpan door elkaar heeft geschud. Met een eigen risico van 200 euro vindt mijn man het niet de moeite waard om mijn hersenschudding aan te geven bij de verzekeringsmaatschappij. Kun je nagaan hoeveel hij om me geeft en hoe hoog hij mijn inruilwaarde inschat. Als hem wat overkomt, weet ik wel wat de verzekering zegt. Dan krijg ik geen cent, want zijn levensstijl valt onder natuurrampen. Die wind was trouwens een prachtig excuus om je aan iedereen vast te klampen. Daar kan dus nog wat moois uit voortkomen. Ik hoop dat we nu even van die flauwekul zijn verlost. Maar roepen we het niet een beetje op? We hebben net dat evenement achter de rug waarbij je de halve marathon van achter naar voren moest lopen. Wat wordt de volgende happening? Wellicht dat we op onze handen moeten lopen, of dat we het wereldrecord achteruitlopen gaan proberen te breken. Natuurlijk geblinddoekt. Naaktzwemmen om het eiland. Zaklopen op de Pontweg. Hinkelend door het bos. Verzin het maar. Alles voor het goede doel, dat spreekt. Ik ben al bezig met oefenen voor het wereldrecord pootjebaden op zaterdag 28 juni 2014. We hebben immers nog steeds de illusie dat een moeizaam tot stand gekomen zak geld allerlei ziektes de wereld uit kan helpen. Daarbij vurig hopend dat het antistrijkstokbeleid wordt toegepast. Wat een woord: antistrijkstokbeleid. Moet het Concertgebouworkest soms weg? En dan hadden we afgelopen weekend ook nog eens Waanzin 2013, waarbij de deelnemers vooral werd aangeraden om duikbrillen, snorkels en zwemvliezen mee te nemen. Oh ja, en niet te vergeten extra sokken en een zaklamp voor op je hoofd. Waar is de tijd gebleven dat de herfst werd aangegrepen om bijvoorbeeld een boek te lezen. Of hebben we daar de kracht niet meer voor?
annie@texelsecourant.nl