Anders bekeken
Gewoon, maar toch heel bijzonder
U heeft vast wel eens zo'n moment gehad: je loopt ergens en ziet in ene een beroemdheid, een hele bekende Nederlander, een cabaretier of schrijver, zeg het maar. Je maakt gerust kans om de zwartkijkende historicus Maarten van Rossum op de Hogeberg te ontmoeten, hij wandelt graag op dat mooie stukje Texel, en de krullebol van Jochem Meyer staat helemaal niet vreemd in het Slufterlandschap. We zijn nogal nuchter als Tesselaars, Jan Wolkers was eigenlijk een van ons, en genoot, ja filmde zelfs de natuur in zijn achtertuin aan de Rozendijk.
Vorige week fietsten we samen door Amsterdam, een bruisende stad, je kijkt je ogen elke keer weer uit, roetsten over de grachten, Carré, de mooie bruggen, oude gebouwen, en héél véél krioelend verkeer. In ene zie ik een gebogen Nico Dros op een opoefiets voorbij schuiven, grappig, rij je in the Big city op weg naar de Albert Cuyp, kom je een beroemde Texelse schrijver tegen!
Als we na een paar uur heerlijk strunen op een terras neerzeilen en genieten van een lekkere bak koffie, zit daar Kluun vlakbij ons .Hij geeft een interview aan de man tegenover hem, het wordt opgenomen. Ik fluister een beetje naar voren: "Dat is Kluun". "Wie z'n moeder?", vraagt manlief duidelijk en luid. "SSSSt, zeg ik "Kluun schreef komt een vrouw bij de dokter", maar ik geloof dat het kwartje niet valt, als hij lekker van zijn koffie drinkt. Je kunt bijzonder of beroemd zijn door een goed boek of het witte doek, maar je blijft toch evengoed een gewoon mens, met een gewone fiets en baardje van drie dagen.
Vanavond kwam er een vrouw bij de dokter, een zwangere vrouw, die op het punt stond van bevallen. Charles Groenhuijsen, journalist en presentator, gaf ons een kijkje in de operatiekamer. Het echtpaar gaf instemming om een document te maken van de geboorte van hun tweede dochtertje via de sectio Caesar, de keizersnee. De moeder kreeg een ruggenprik en maakte de geboorte met haar man, heel bewust mee. De operatie verliep voorspoedig en wij werden als kijker volledig geïnformeerd, mochten zelfs vragen stellen via twitter. Alles gewoon in het openbaar.
Ja, de tijden veranderen, dat hadden we 25 jaar geleden niet gedacht. Ik weet nog goed dat ik moest bevallen van de oudste, het water was 's morgens bij het uit bed gaan gebroken en ik liep wat te scharrelen, zo goed en zo kwaad als het kon. Op de zwangerschapsyoga had ik bar leren puffen, en viel ik steevast in slaap bij een ontspanningsoefening, maar dit was andere koek. En aan het eind van de dag wou ik toch wel eens dat er wat schot in de zaak kwam. Maar niets was minder waar, de grote stevige knul lag met de billen naar beneden en ik raakte in de nacht met de pont naar de overkantse dokter.
U voelt hem al aankomen, een keizersnee, jonge wat was ik gelukkig met deze verlossing, wat een mooi kind. En wat een wonder dat zoiets uit mijn buik kwam. Tien teentjes, tien vingertjes, ik kon er niet genoeg naar kijken. Het is tot op de dag van vandaag een groots geluksmoment, een niet te bevatten stukje schepping, geholpen door kundige mensenhanden. Ik zie de vrouw met het kindje op haar buik stralen op de televisie, en ben even terug naar 25 jaar geleden. Misschien gewoon maar voor mij heel bijzonder.
Jozien