@ TXL
Waanzin
Zelf hebben ze nog nooit meegedaan. Of wel. Dat ligt bij iedereen natuurlijk anders. Maar alle Texelaars hebben er een verhaal over en na volgende week ik ook. Want vrijdag wordt de eerste keer dat ik meedoe. Ik heb het over Waanzin. De jaarlijks terugkerende Texelse 'survivaltocht' van een nacht en een dag die voorheen Wampex werd genoemd. De mensen die ik vertel dat ik meedoe, noemen het vooral dapper. Of zwaar, maar in ieder geval leuk. Ik zal vertellen hoe het begon. Ongeveer een maand voor de inschrijving vroegen twee meisjes me voor hun team. Dat leek me wel leuk, dus had ik al 'ja' gezegd voordat ik eigenlijk echt wist wat Waanzin allemaal inhield. Ja een nacht doorhalen en fietsen, dat wist ik. De rest zou ik wel zien. Bij de aanmelding moesten we in twee uur een boot bouwen. Een boot waar serieus op gevaren kon worden. Een boot inclusief kanon, boegbeeld, anker, drie masten én een opgenomen krijgslied. Laten wij meisjes dit nou geheel zelfstandig en creatief kunnen oplossen. Geheel zonder hulp en assistentie. Ha, echt niet. Een krijgslied schrijven, dat ging nog, maar boten-bouw-hulp hadden we behoorlijk nodig. Zonder die hulp was er waarschijnlijk een plastic fles onder een plank gebonden in de hoop dat er misschien één iemand droog kon blijven. Maar we hadden hulp, en daarmee werd de inschrijving een succes. We hadden een prachtige boot, we bleven droog en hadden er (nog) plezier in. En nu komt vrijdag het echte werk. We hebben lijstjes gemaakt van dingen die we nodig hebben. Dingen zoals van die charmante zaklampies voor op je hoofd, drie paar extra sokken en een snorkel (ja, je weet maar nooit in wat voor situaties je terecht komt). We hebben opdrachten bekeken van de edities van voorgaande jaren en die leken me allemaal even onmogelijk. Mijn 'ja' twee maanden terug heeft me in een gekke situatie gebracht. Ik ben allang blij dat de storm al geweest is. Dat maakt het fietsen iets gemakkelijker. Verder heb ik er vooral veel zin in. Wat een waanzin.
Katja Schraag