Schilder na 46 jaar met pensioen
46 Jaar aaneengesloten bij één bedrijf werken. Dat komt tegenwoordig niet veel meer voor. Piet Huizinga moest nog zestien worden toen hij begon bij Bremer Schilders in Oosterend. Deze week zwaait hij af, om te genieten van een welverdiend pensioen.
Voor een brommer was de schilder destijds nog te jong, dus eerst nog elke dag op de fiets van Den Burg naar Oosterend. 'De dag duurde toen ontzettend lang. We begonnen 's morgens om zeven uur en werkten tot half zes.' Wat deed hij zoal? 'Ik heb bijvoorbeeld heel wat kastplanken geplamuurd, tot ze spiegelglad waren.' De basisbeginselen van het schilderen had hij geleerd op een internaat. Daarna de praktijk in. 'Van Biem (de vader van Cor Bremer) en Aris Bremer heb ik veel geleerd. Jan Beijert, was er ook. Jan en ik werkten veel samen. We waren goed op elkaar ingespeeld en wisten precies wat we aan elkaar hadden. Buiten Oosterend deden we alles met de auto, in Oosterend gingen we met de bakfiets op pad. De ladder er op en gaan. Veel handiger.'
'Bij Bremer konden we toen met z'n vieren veel werk aan. In de Noordwester schilderden we met z'n vieren bijvoorbeeld 36 huizen. We hebben ook de hele Gollards buitenom gedaan. Het ging voorheen anders dan nu. Pas als bij nieuwbouw de timmerlui, metselaars, installateurs en anderen klaar waren met hun werk, gingen wij als schilders aan de slag. Tegenwoordig loopt op de bouwplaats alles en iedereen door elkaar. Er is ook veel meer tijdsdruk. Maar schilder is nog steeds een mooi vak. We komen over het hele eiland, afwisselend binnen en buiten. Van Den Hoorn tot De Cocksdorp. Je spreekt veel mensen. Nu schilderen we bijvoorbeeld de hervormde kerk aan de Kikkertstraat buitenom.'
Piet is nu degene die zijn kennis overdraagt op de jeugd. Zijn college Dennis Daalder: 'Piet is een echte vakman. Ik vind het bijvoorbeeld knap hoe hij netjes een hoekje uit een raam snijdt.' De ervaring komt deze week goed van pas. Door de storm zijn veel ramen stukgewaaid. 'Er is volop werk aan de winkel. Dat zal altijd wel zo blijven. Als het nodig is kunnen Cor en Sabine (Bremer) ook straks een beroep op me doen. Ze doen het hartstikke goed, ik heb er altijd met plezier gewerkt. Daar ben ik ze best dankbaar voor.'