@ TXL

23 oktober 2013, 12:37

Vroeger

Als (jong)volwassene krijgen mensen toch vaak heimwee naar vroeger. De tijd dat je nog zes jaar oud was en lekker buiten kon spelen, je niet druk hoefde te maken over het avondeten, niet schoon hoefde te maken, geen last van liefdesperikelen had en noem maar op. Uitzonderingen daargelaten, want er zijn ook genoeg mensen die geen zorgeloze jeugd hebben gehad. Maar toch, over het algemeen is het altijd een beetje omgedraaid. Als je tien jaar oud bent, wil je graag volwassen zijn - ik wilde al autorijden en natuurlijk zelf weten hoe laat ik naar bed ging - en niet hoeven vragen of je een koekje mag. Heerlijk om als kind te dromen over de tijd dat je eindelijk volwassen bent, je 'sweet 18', de dag dat daarna alles mag en kan. Maar eenmaal op de mooiste leeftijd van je leven aangekomen, draaien de zaken zich ook weer een beetje om. Leuk hoor autorijden, maar de benzine is toch aardig kostbaar en deze kosten komen op jou neer. En daarbij de dan bijbehorende 'vriendinnenissues', liefdesproblemen en wat al niet meer. Heimwee naar de tijd dat je nog buiten speelde en enkel ruzie hoefde maken over wie het eerste koekje mocht. Ik zou niet willen suggereren dat het leven als achttienjarige verschrikkelijk is, het is heerlijk om auto te kunnen rijden, lekker zelf bepalen waar je heen gaat en hoe laat. Je leert wie je echte vrienden zijn en kunt dan intens genieten van de mooie vriendschappen die je hebt. Je staat midden in het leven. Feestjes, je eigen gang gaan. Maar hoe vaak zeggen veertigers die al jaren samenwonen en al jaren werken niet dat ze weleens terug zouden willen naar de tijd van het studeren, het losgaan en het onbezorgde leven. Terwijl wij als jonge mensen dan soms ook weer denken: 'Hadden we maar een dikke baan, een grote villa en dus heel veel geld te besteden.' De omgekeerde wereld. Ik vind het eigenlijk wel mooi, dat terugdenken. In zekere zin blijf je jong. Want hoe je het wendt of keert, het liefst blijven we beetje hangen op dezelfde leeftijd. Bejaard worden stellen we het liefst zolang mogelijk uit.

Emily Westdorp