onderwijscampus
'From womb to tomb, why leave the room.' Eén van de mooistlopende zinnen die ik ooit in een musical heb horen uitspreken. Door Anthony Newley in 'Stop the World, I want to get off'. Later heb ik me er dagen het hoofd over lopen breken hoe dit in even goed lopend Nederlands te vertalen, wat uiteindelijk niet is gelukt. In mijn vertaling van 'Stop de tijd, het gaat me te snel', zal de luisteraar dus vergeefs op deze zin wachten. Newley beschrijft in zijn welgekozen woorden wat het college van burgemeester en wethouders deze week voorstelt: één school voor het hele eiland, een campus waar de leerlingen van vier tot zestien worden ondergebracht, inclusief schoolmaatschappelijk werk, schooldokter, buitenschoolse opvang en huiswerkbegeleiding. Keurig op tijd worden de leerlingen aangeleverd per schoolbus, die weer buiten staat te wachten als de laatste bel geklonken heeft. Natuurlijk, het is nog niet zo ver. De OSG is nog hard op weg naar zelfstandigheid, de scholen in de andere dorpen hopen wel te varen bij het idee de Burger scholen onder één dak te brengen. En toch werpt deze Texelse onderwijskolos zijn schaduw vooruit. Noodgedwongen, door het teruglopend aantal leerlingen, het aantal werkende ouders en doorlopende onderwijstrajecten. Leerlingvolgsystemen kunnen eenvoudig aan de betreffende instanties ter hand worden gesteld. Mentoren nemen de leerlingen bij de hand en begeleiden ze gedurende hun hele schoolcarrière, van kleuteropvang tot eindexamen. 'From womb to tomb'.
En, net als met bijvoorbeeld een openbaarvervoerpilot, gaat het goed zolang het goed gaat. De leerlingen die in het stramien passen, die aangepast zijn of zich conformeren aan het algemeen gedachtegoed, zullen zich in een gefeminiseerde omgeving als een onderwijscampus (nog net geen kostschool) uitstekend redden en op hun plaats voelen. Maar de anderen? De kinderen die uitgedaagd willen worden, anders denken of op andere wijze buiten de boot vallen? De kinderen die gepest worden? Worden ze dat dan van hun vierde tot hun achttiende? Zonder ooit de kans te krijgen op een nieuwe school, in een andere omgeving met frisse moed en een schone lei opnieuw te beginnen? Want de kans dat er op zo'n onderwijsreus vriendschappen voor het leven ontstaan, is net zo groot als dat er levenslange vetes worden ontwikkeld.
Natuurlijk is het de vraag of een dunbevolkt gebied als Texel zo dichtbeschoold kan blijven. Al meer dan honderd jaar verdwijnen er scholen en wat op Oost begon, zal niet bij Den Hoorn eindigen. Maar misschien is dit juist wel een reden om naar het systeem zelf te kijken. Want altijd maar inkrimpen, bezuinigen en samenvoegen kan ook niet eindeloos voortduren. Dat kan niet anders dan ertoe leiden dat het onderwijs uiteindelijk helemaal van het eiland verdwijnt. En dat kan toch niet de bedoeling zijn. (Pip Barnard)