Veelzijdigheid op 'liggend licht'
In deze tijd van het jaar waarin de duisternis aan de winnende hand is, is elk spoortje licht meer dan welkom. 'Liggend licht' is de titel van de expositie die vrijdag werd geopend in De Hollebol. 'Zoek het licht in jezelf', luidt het advies.
Met dat licht werkt elke kunstenaar op een andere manier. Neem Peter Holman, samen met Paulien Valk en Heleen Vink organisator van deze laatste van een serie van zes verkoopexposities die het drietal onder de naam 'Galerie +' houdt. Holmans werk kenmerkt zich door strakke lijnen en vormen. Eenvoud, maar ook fragiel. Driedimensionaal, gemaakt van plexiglas en staaldraad. Met de kleuren zet deze kunstenaar je op het verkeerde been. Vanaf de zijkant is het plexiglas geel, maar de schaduw is roze. Een effect dat mede wordt veroorzaakt door de lichtkleur van de spotjes die op zijn werk schijnen. 'Het kan nog gekker', vertelt hij er over. 'Ik wil met zo weinig mogelijk materiaal tot een optimaal effect komen. Meer van zijn werk is te zien langs de Oosterenderweg tussen De Waal en Oosterend, maar ook in hotel Greenside. Het is niet zijn gewoonte om zijn eigen werk te tonen in De Hollebol, maar voor deze laatste tentoonstelling is hij gezwicht. Paulien Valk complimenteerde hem met de manier waarop hij zijn kunst elke keer weet te vernieuwen.
Ook Paulien Valk toonde meerdere kanten van haar kunst. Dat ontstaat bij haar niet met een vooraf gevormd idee. 'Ik werk vanuit het materiaal en kijk dan waar het naartoe gaat. Kijk eens anders naar iets wat er al is.' Ze kan het iedereen aanraden. Van haar drie verschillende kunstwerken. Een groep kunstwerken gemaakt met pen en inkt, drie tot 'boegbeelden' getransformeerde etalagepoppen en werken met rechte vlakken, die ze maakte met touw, geïnspireerd op Mondriaan.
Fragiel en toch krachtig zijn de 'verzonken theeportretten' van Ericka Voortman. Uren zat ze op knieën aan de vloedlijn, met haar camera in de hand. In de branding stonden grootmoeders theekopjes op schoteltjes, het water stroomde er omheen. Het ene moment doodstil, het andere onstuimig. Een rustpunt in een woelige omgeving. Bijzondere beelden die daar aan de muur hangen, die nostalgische kopjes, de schittering, de weerspiegeling en de beweging. Het oog valt er meteen op, wellicht omdat ze zo groot zijn, maar ook duidelijk en helder. En met een diepere betekenis. 'Wat zit er in je kop', zegt de maakster er zelf over. 'In die hoofden van ons gaat heel wat om.' Ze schrijft trouwens ook, de boekjes liggen ter inzage. Fotograferen is een kwestie van kijken, zien en timen. Hoe beter je kijkt en timet, hoe beter de foto. Casper Cammeraat geeft zijn ogen goed de kost en drukt af, precies op het juiste moment. In zijn portretten weet hij dat ene moment vast te leggen. De blik, de houding, de combinatie. Er hangen meerdere portretten van zijn hand.
Patrick Tanghe werd gepresenteerd als de 'kunstenaar van verhalen'. Een man die een idee weet te vangen in een beeld. 'Verwenteld' heet zijn voorstelling. Op dit eiland kan dit maar één ding betekenen: een schaap dat op z'n rug ligt en niet overeind kan komen. In dit geval uitgelicht in een glazen vitrine. Het is ook een statement. Een verwijzing naar de schapen op de rotonde die op last van de gemeente weg moesten.
De leegte van de vide van galerie van De Hollebol wordt ingevuld door werk van Mieke de Boer. Alsof het eregasten zijn, vullen haar papieren objecten de lege ruimte. Papier waarop ze met haar pen eindeloos strepen trok, waardoor het werk meerdere lagen en diepte kreeg. Hol van binnen nodigen haar objecten uit om er doorheen te gluren.
Meest bijzondere object is wellicht de schemerlamp van stagiaire Maud. Hij is gemaakt van het frame van een fiets, met haaks daarop gemonteerd een wiel als lampenkap. Bijzonder om te zien en hij brandt ook nog echt. En last but nog least keramisch werk van Inge Simones.
De expositie in De Hollebol is te zien tot en met 16 december. Daarna zal kunstenaars collectief Zout een expositie inrichten in De Hollebol, die duurt tot 6 januari.