Kippenvelmoment bij het verlaten van de Texelse boot

In de bus naar de boot komt het nieuws via de smartphone door: in Berlijn is het wereldrecord op de marathon zojuist aangescherpt tot 2.03.23. 'Deel dat door twee en je hebt je doel voor vandaag', zegt mijn achterbuurman. Ik vermenigvuldig dat getal met twee: zie daar mijn missie voor vandaag.

Op de veerhaven ziet het zwart, of liever gezegd rood van het volk. Veel lopers hebben gehoor gegeven aan de oproep om met rode shirts en veters te lopen, conform de Dress Red Day van de Hartstichting. Enkelingen lopen in een soort plastic zak, kennelijk om de spieren warm te houden. Het waait flink, uit het oosten, dus het tweede deel wordt tegen wind. 'Het wordt zwaar, geen snelle tijden', voorspelt een loper. De Schulpengat meert af, we kunnen aan boord. Nu nog 1650, over een paar jaar als de nieuwe boot er is, moeten er toch meer op kunnen. Houden ze bij de bouw van die nieuwe boot rekening met de halve marathon? De salon zit bomvol, een kakofonie van geluid. Al die lopers hebben veel te bepraten. De trainingsarbeid (weer te weinig), de tactiek (niet te snel beginnen) en natuurlijk het weer. Conform de zevenjarige traditie van dit fantastische evenement schijnt ook deze keer de zon. Dan het autodek op. Volle bak, met telefoons wordt gefilmd en gefotografeerd. DJ Marco van Sambeek zorgt voor keiharde beats waarop we ons warm kunnen stampen. Onderbroken door een dankwoord voor de organisatie, er wordt luid geapplaudisseerd, verdiend, ze steken er zeeën van tijd in. De klep gaat open. Achterin horen we het startschot van professor De Jager niet, buiten wel het geloei van de misthoorn. Op de brug komen we langzaam op snelheid, links en rechts rijen enthousiaste toeschouwers. Een kippenvelmoment. Het euforische gevoel houdt aan tot langs het Molwerk, het lijkt wel of er elk jaar meer volk langs de kant staat. Op weg naar Den Hoorn, met een beetje overdrijving hoef je alleen je benen op te tillen, de wind doet de rest. Voor ons een kleurig lint dat op en neer hopt. In Den Hoorn veel bekenden, langs de kant zie ik Ferry Zwanenburg en Piet Zijm roept vanaf het balkon. Muziek van de fanfare, die zelfs op twee plekken blaast. Veel aanmoedigingen, veel sfeer, we krijgen vleugels. We moeten voorsorteren. De tien kilometerlopers gaan rechtdoor, mijn loopmaatje Jan-Aris Eelman en ik gaan mee in de stroom linksaf voor de 21. 'Je bent er bijna', roept Arie Lap op Klif. Ja, ja, zeker niet als we door jouw Struunhof gaan, dat laten we rechts liggen. Op de Rommelpot weer wind mee. Voor we het weten komt het bordje zeven kilometer in zicht. Gaan we niet te snel? Via de Rozendijk, langs de kant klinken koebellen. Het is heerlijk in het bos. Windstil en voor we het weten lopen we door de duinen richting paal 15. Tot zover ging het makkelijk. Op het strand een lang lint langs de waterkant. Nu wind tegen. Het is hoog water en flinke golven, als ik te laat wegspring loopt het water mijn schoen in. Het zand wordt steeds muller, zeker bij het naderen van het Paggapaadje wordt het zwaar. Klimmen geblazen op het duin omhoog, vrijwel iedereen wandelt. Over het schelpenpaadje naar de Randweg, en dan weer het bos in. Ik heb het eerste stuk rustig aan gedaan en ik kan waarachtig versnellen. Altijd leuk om lopers in te halen. Door het bos, langs het Hutje op de Hei en dan de Ploegelanderweg. Dan zie ik dat één van mijn rode veters is losgeschoten, teveel haast gehad bij het strikken. Links en rechts passeren lopers die ik had ingehaald. Kan ik wéér aan de gang. Veel publiek bij de Worsteltent. Hier lonkt het terras, maar op karakter draaf ik verder. Ik hou het bij water dat al die vrijwilligers op verschillende plekken aanreiken. Eén keer probeer ik het al lopend op te drinken, geen succes, helemaal nat, behalve van binnen. De Smitsweg en dan de Westerweg. Da's een pittig stukkie, zo half op de wind. Het eind komt in zicht, maar is toch nog ver. Ik passeer lopers die het moeilijk hebben of zelfs wandelen. Na de finish hoor ik dat de tien kilometer lopers het over de Hemmerkooiweg zwaar te verduren hebben gehad. Hier mochten ze het hele eind tegen de wind in sjouwen. Ik blij dat ik de 21 doe. De passage van Immetjeshoeve wordt opgeluisterd door een drummer. Dan eindelijk Den Burg. Enthousiast publiek geeft het gevoel van een heldenaankomst. Nog een laatste krachtsinspanning op de Groeneplaats en dan hangt Ann Roeper een medaille om mijn nek, geen recordtijd, maar missie volbracht. Wat een feest.

Gerard Timmerman