Ongezouten
Waag
Wil je de bus pakken naar school. Wat blijkt? Wat een pech, bus weg. Andersom kan ook. Wil je de bus pakken naar school. Wat een pech, school weg. En als je dan in een klein dorp met pakweg 1.300 inwoners woont, waar de school wel mag blijven, is er rep en roer over de locatie. Postzegelpolitiek op de vierkante centimeter noemt Annie dat, waarbij het College, schoolbestuur, dorpscommissie, werkgroep locatiekeuze, kinderopvang en de vereniging tot behoud van over elkaar heen buitelen. Kortom, het hele dorp is erbij betrokken. Ga er maar aan staan als verantwoordelijk wethouder. Daar hebben we er trouwens nog maar drie van, dus die zitten tot de verkiezingen op 19 maart tot hun nek in het werk. Die weten ook meteen waar een openlijke flirt toe kan leiden. Eén knipoogje naar de oppositie, één sigaretje met de coalitie, een kopje koffie met de tegenstander of gezamenlijk toiletbezoek: alles kan worden opgevat als heulen met de vijand. En daar staat de doodstraf op. Weg dus. Het is net politiek. En politiek is oorlog. Vrijheid gaat zelden in stropdas gekleed, dus de betreffende ex-wethouder heeft nog wel wat te doen. Al is het voorlopig maar bekijken wat de consequenties zijn van deze carrièrecoupure. Dit betekent gelijk dat het gat in de dijk en de definitie van een zorgbed kunnen worden doorgeschoven naar de volgende ploeg. En die kan wellicht van de nood een deugd maken. Wat te denken van het gegeven dat onze Powervrouw annex Minister van Defensie in al haar wijsheid heeft besloten de Joost Dourleinkazerne in De Mok te sluiten. Hoe triest ook voor de betrokkenen die hun baan verliezen, het biedt wel mogelijkheden. Een unieke locatie waar alle plannen die nog in de voorwas staan, gerealiseerd kunnen worden. Het oefenterrein blijft - in het belang van Nederland - maar de gebouwen komen grotendeels leeg te staan. Als we daar nu eens alle aangevraagde maar niet gehonoreerde projecten dumpen, zijn we in één keer verlost van alle ellende. Van tegelloos wellnescenter tot maïsdoolhof, van rietgedekte lodges tot gezondheidscentrum. Van discreet relaxen tot een creatief centrum om zelf stropdassen te punniken en lampenkappen te breien. En een knuffelhoek op last van de burgemeester. Alles kan. Niemand heeft er last van. En om de bekendheid van dit verafgelegen paradijs te vergroten, wordt De Waag, inclusief openbaar toilet, ingericht als informatiecentrum. Dat zal me een levendigheid geven. Ik wil wel een gokje wagen dat een dergelijke opzet grote kans van slagen heeft. Zo niet? Wat een pech, Mokweg.
Annie