@ TXL
Helemaal gelukkig
Toen er vanavond een grote doos op tafel kwam - en nee, dan bedoel ik niet een grote vervelende vrouw - wist ik ineens waar de column van deze week over zou gaan. De inspiratie was overweldigend. De inhoud van de doos, ik zal het delen. Er zaten foto's van vroeger in. Altijd leuk om weer te zien. In een paar uur zie je dingen terug waar je al jaren niet meer aan hebt gedacht. Een paar dingen die me opvielen, zal ik met jullie delen. Ten eerste viel me op dat jarig zijn een jaarlijks terugkomende hobby van me is (duh). Foto's waarop ik helemaal gelukkig ben met een Pokémon-taart, kinderfeestjes met de halve klas in je huis, cadeautjes die helemaal het einde zijn. Ja, jarig zijn vond ik altijd wel leuk. Net als die keer dat mijn ouders mijn verjaardagscadeautjes 's nachts al hadden klaargelegd. Leuk, dan zou ik die 's morgens bij het ontbijt open kunnen maken. Niet dus. Ik als kleine maniak, was al voor de zon scheen mijn bed uitgeklommen, ben naar beneden gegaan en heb in een noodgang al mijn cadeautjes opengescheurd. Zonder twijfel of pardon. Tegen de tijd dat pa en ma daar achter kwamen, zat ik al een aantal uurtjes te knutselen of te tekenen (wat precies de cadeautjes waren weet ik niet helemaal meer). Ja, dat bleek dus niet de bedoeling te zijn. De cadeautjes lagen het jaar daarop dan ook niet meer 's ochtends beneden al klaar. Wat ook veel op foto's terugkomt, zijn foto's met een etende Katja daarop. Met 11 november bijvoorbeeld, zakken vol snoep over tafel gegooid, zit ik met een volle mond en een grijns naar de camera te kijken. Het zusje zit er ook naast, met dezelfde blik. Ja, 11 november was toch wel een van mijn lievelingsdagen. Jammer dat het nu een beetje ongeloofwaardig is, een (bijna) 18-jarige met een lichtje, zingend aan de deur. Anders zou ik zo weer gaan Sint-Maarten. Wat er verder op de foto's stond, zal ik in deel twee moeten zetten, want mijn woorden voor deze column zijn alweer op. Dus, tot over twee weken. Met wellicht meer fotoverhalen. Ga ik snel nog even verder kijken!
Katja Schraag