@ TXL

De (regen)druppel

De laatste minuten lijken uren te duren, hoe langer ik naar de klok staar, hoe langer de secondes wachten. Het is het laatste uur van een schooldag. Na een dag van acht uur school zijn de letters Chinees geworden, de cijfers in spijkerschrift geformuleerd en zijn de leraren getransformeerd in een natuurdocumentaire (slaapverwekkend en beestachtig). Om de laatste seconden wat te doden, werp ik een blik naar buiten, waarna de moed mij nog verder in de schoenen zakt. Het regent én het waait. Tegenwind, uiteraard, we wonen nog steeds op Texel. Eindelijk is het zover. De acht eeuw durende dag is voorbij. Boeken mee voor de volgende dag, die natuurlijk niet in mijn tas passen. Fietssleutel pakken. Weer een probleem, die ligt onder de stapel boeken die ik er net met man en macht in gestopt heb. Loop de schooldeur uit en ben al nat voordat ik bij mijn fiets ben. Ik fiets weg en word van binnen een beetje warm. Er is één ding dat de dag nog een beetje goed kan maken. Namelijk, een paar oude bejaarden inhalen op de fiets. Even een moment van kracht en jeugdigheid. Licht opgewekt fiets ik de Pontweg op. Worstel me tegen de wind in met helaas geen oud mens voor me. In gedachten fiets ik verder. Ha! Tot het moment dat ik een fietsbel achter me hoor! Er was één ding dat me nog kon opwekken deze dag en dat wordt nu verpest door een 21ste-eeuwse fiets. Wie heeft dat in hemelsnaam bedacht. elektrische fietsen? Door deze dingen is de complete en o-zo belangrijke fiets-hiërarchie compleet verloren gegaan. Met alle respect, maar een 17-jarige hoort gewoon sneller te gaan dan een 71-jarige! Dat was het dan. Ingehaald door verrimpelde snelheidsduivels mét vals lachje. Mijn dag is officieel een ramp. Oh, om het nog één tikkeltje erger te maken, komt mijn zusje blij naar me toe om opgewekt te vertellen dat ze, jawel, raad maar, een elektronische fiets gaat kopen. Dat was de druppel. De verrader. Ze is nog niet eens bejaard. Maar goed, nu kan ze misschien wel de oude mensen inhalen die mij voorbijrijden. In de naam der jeugdigheid.

Katja Schraag