wat ik zeggen wou

29 augustus 2013, 15:16

Hulde aan

de 'Hollewal'

Zoveel sferen en taferelen gaan aan het verstand voorbij als een van je geliefden sterft. De sfeer van vroeger, mijn jeugd, kwam dadelijk helder voor ogen, toen mijn moeder op 7 juni jongstleden stierf. Ik zag mijzelf spelen in het Doolhof op de Hoge Berg; Ik was 10 jaar. Daarna komt pas de levensloop van haarzelf in beeld en vliegt aan mij voorbij. Zij woonde op het laatst van haar leven enige jaren in het verpleeghuis aan de Hollewal, momenteel zelf omgedoopt tot 'Hollewal'. Ik had voor haar een boek gemaakt met foto's en documentatie over haar lange leven - ze is 98 jaar geworden. Zij keek er graag in met een van de verzorgsters. Ik mijmerde over de uitstapjes met haar naar Alkmaar, de fietstochten over het eiland en de zwempartijen tijdens de bezoeken naar Jan Ayeslag of Westerslag.

Nu lag zij daar onbeweeglijk in het bed. Toch hoorde ik haar in de verte lachen en zag haar met wapperende kleding op de fiets door het bos gaan. Beelden volgden elkaar op, toen ik mij opeens realiseerde dat er twee lieve medewerksters van het verpleeghuis naast mij stonden en mij troostten, omdat ik zachtjes stond te schreien. De realiteit hernam zich en in mijn bewustzijn drong het tot mij door, dat ik in het verpleeghuis was. Na een week van strijd om het leven vast te houden, was mijn moeder dan toch gestorven. Gedurende die strijdweek, mocht ik aanwezig zijn in het verpleeghuis en getuige zijn van de dagelijkse verzorging van de cliënten en in het bijzonder van mijn moeder. In het drukke leven fiets je eraan voorbij, letterlijk en figuurlijk, want je hebt over het algemeen niets in zo'n huis te zoeken. Liever praat je er niet over, het is een ongewoon huis met kwetsbare mensen. Nee, het leven gaat gewoon door, totdat er een tijd komt dat er kennis mee gemaakt moet worden, omdat een van de vrienden of familieleden verzorgd moet worden. Men realiseert zich niet wat er in zo'n huis aan de orde is, want het liefste ben je in je eigen huis en dat is natuurlijk ook reëel.

Nu ik van nabij het verzorgen van de cliënten mocht gadeslaan en aan den lijve ondervinden, vind ik het noodzaak hierover een stuk te schrijven en enige aandacht te vestigen op de Hollewal. Daar wordt veel en liefdevol gewerkt voor mensen die voor de drukke buitenwereld te langzaam en te fragiel zijn geworden. Zij kunnen in die snelle maalstroom niet mee doen en raken erdoor in de war. Helaas is de wereld buiten de Hollewal vol onbegrip voor deze categorie. Niet bewust natuurlijk, maar de maatschappij is in een rationele structuur ingedeeld en gaat voorbij aan gevoelsmatige zaken, zodat mensen streven naar een snel en succesvol maatschappelijk leven. Tijd voor natuur en emotie is op het tweede - zo niet derde plan geraakt. Gelukkig is dit op Texel wel enigszins anders, omdat er veel natuur in de omgeving is,maar aan de overkant word je gauw in de draaikolk van maatschappelijk streven meegezogen.

Ach, niet huilen maar doorgaan, zorgen voor je carrière en status opbouwen.

Toen mijn moeder ten grave werd gedragen door vele lieve mensen van de Hollewal, vrienden en familie, realiseerde ik mij dat het leven niet compleet is als we het aspect van liefde en zorg aan ons voorbij laten gaan. Gedurende de tijd dat mijn moeder in het verpleeghuis heeft gewoond, ben ik getuige geweest van de toewijding en liefde die de medewerkers voor mijn moeder hebben gehad en nog steeds voor anderen hebben. Binnen die muren van het verpleeghuis heerst een ander klimaat en was het vroeger zo dat er in ieder dorp wel een 'dorpsgek' rond liep, is er nu een liefdevolle opvang voor mensen die in de veranderende maatschappij niet meer mee kunnen .

Nu zit er ook een negatieve kant aan de concentratie van mensen die kwetsbaar zijn. Zij beïnvloeden elkaar niet altijd op een positieve wijze, maar dat is een ander aspect,waar ik nu niet op wil ingaan. Het gaat mij om het enthousiasme en de inzet van de medewerkers. Ook ikzelf heb - ondanks de droefenis - een fijne periode gehad in het verpleeghuis. Ik mocht heel dichtbij de dagelijkse dingen zijn. De tastbare verzorging was tijdens mijn aanwezigheid een mooie beleving. Onder andere het muziekuurtje. Iedere dinsdagochtend worden de oud-Hollandse liedjes uit de kast gehaald .Het was dan ook heel toepasselijk voor mijn moeder, dat wij haar tijdens dat uurtje naar haar laatste rustplaats op de Hoge Berg brachten. Zij zong tot op hoge leeftijd de liedjes altijd zuiver en mooi mee.

Bij leven hoort ook dood, dat weet ieder mens en dat is een mooi filosofisch gegeven, waar veel over is geschreven en nagedacht. Maar als het Memento Mori er dan is, nemen vele gevoelens de overhand en dan is het heel fijn dat de levenden er een troost en levensvreugd' bij ondervinden. Dan raakt het bewustzijn ervan doordrongen dat het leven mooi is en dat er heel veel lieve mensen om ons heen zijn. Speciaal op de Hollewal.

Ode aan allen.

Milja Elisabeth Kalwij,

Naarden.

Collectanten gezocht

Voor de jaarlijkse collecteweek, die van 28 oktober tot 2 november wordt gehouden, is het Diabetesfonds op zoek naar collectanten. Vrijwilligers kunnen zich melden bij Martien Roeper, tel. 319836. Diabetes wordt een steeds grotere volksziekte en voor onderzoek en voorlichting is veel geld nodig.