Strenderpop: Welcome in Paradise
Een Australisch eerbetoon aan de aboriginals, een 'Tribute to Sil Boon', 'golden oldies' en Nederlandstalig. Van akoestische ballads tot snoeiharde rock, punk, van covers tot eigen werk en van jong tot oud. Kortom: voor elk wat wils op Strenderpop.
Strenderpop, dit jaar voor de 22ste keer gehouden, was een echt Texels feestje voor jong en oud. Met Texelse bands en een overwegend Texels publiek, waarbij ook menig oud-Texelaar herinneringen ophaalde in het park. Voor velen een soort reünie, ook voor veel muzikanten die, alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien, uitbundig op de schouders sloegen en omhelsden. Muziek verbroedert en veel van de popmusici die in allerlei formaties in de Strender nis optraden hebben in het verleden wel eens met elkaar op het podium gestaan. Zaterdag kwamen ze elkaar weer tegen, zoals na het optreden van Jug Bros, met zes man een flinke band, die werd afgelost door Are week dan maar, ook een behoorlijk gezelschap. Ook hier moest even worden bijgepraat, waarbij ondertussen instrumenten, versterkers en een krat bier van en naar het podium werden gesjouwd. En zo bood ook de pauze volop vermaak. Weer anders ging de wisseling tussen Are week dan maar en Bluesselect, waarbij de eerste band het Nederlandstalige optreden afsloot met 'Ik kan het niet alleen'. Nog tijdens het spelen werden hun plekken al ingenomen door Bluesselect, die de sessie begon met de Engelstalige versie van hetzelfde nummer.
Een stunt bedacht door toetsenist Jan-Siem Dros, waarmee de band ook presentatieduo Jan Bloem en Aya Düring voor een voldongen feit plaatste. Nog nauwelijks bekomen van haar rol als regisseur van het historisch spel van Oosterend Present, had organisatie STOP de Oosterendse naar voren geschoven voor het aankondigen van de bands. Twaalf in getal, waarbij de daverende opening op naam kwam van de jongste band Goodbye Mosquito. Bij zo'n eerste act vroeg in de middag wil het nog wel eens erg rustig zijn in het park, maar ditmaal waren de welbekende banken aardig bezet. Vaders, moeders, opa's, oma's en allerlei andere fans volgden de verrichtingen van de pupillen van coach Henk Vroom op de voet. De jongens die elkaar al vanaf de peuterschool kennen en die eerder het nieuws haalden met een eigen CD, maken flinke vorderingen. Gespeeld werden eigen nummers en een paar covers, 'retestrak', zoals een toehoorder het uitdrukte. Jonge knapen, bruisend van ambitie die verder willen in de muziek, ook beroepsmatig, al moeten ze eerst nog wel even hun school afmaken.
Van heel andere orde waren de 'Dub Dwellers', bestaande uit Timo Schaeffer, Peter Bakker en Camiel Wissenburg, die op het laatste moment hadden gehoord dat ze zouden optreden, omdat één aangekondigde muzikant niet bleek te kunnen. Met wat werd genoemd 'electrodub' introduceerden ze een nieuwe stijl op Strenderpop. Maar wie van 'golden oldies' hield, werd op zijn wenken bediend door Orph's PMS, met 'These boots are made for walking' van Nancy Sinatra en andere hits uit de oude doos. Voor elke band een klein half uurtje, uiteenlopende stijlen en soms terugkerende muzikanten, zoals basgitarist Erik Wissenburg, die drie keer op het podium stond. Onder meer met The Paranoiaclub, met snoeiharde rocking punk. Met als dominante factor Australiër Theo Dangas, die zijn gehoor verwelkomde met de typerende tongval van 'Down Under': 'Welcome to Paradise'. Met een muzikaal eerbetoon aan de aboriginals, maar ook een fel protest tegen de banken. Rode uniformjassen zijn hun handelsmerk, maar de prijs voor de meest markante uitdossing gaat naar Vincent Kaspers van Da Tooterzzz, die in Schotse rok op het podium verscheen. Jug Bros startte het optreden met een muzikale 'Tribute tot Sil Boon', om daarna ouderwets los te gaan. De afsluiter was voor Suitcase, dat met een mix van soul, pop, funk en disco het publiek aan het dansen kreeg.
De weergoden waren het festival ook dit keer gunstig gezind. Op een paar spatten na bleef het droog, toen het echt begon te regenen hadden de festivalgangers al lang hun heil elders gezocht.