@ TXL
Muren van zeil
Over een paar uur zal ik een week zonder stroom, wifi en ouders moeten. Dan verruil ik voor een week de stenen van mijn huis voor zeil en mijn bed voor bij elkaar gevangen lucht met een hoes eromheen. Ik deel vanaf morgen mijn sanitair met een gros anderen en zal aan mijn eigen wc-papier moeten denken. Hoogstwaarschijnlijk weet iedereen al wat er komt: ja, vanaf morgen ga ik een week kamperen. Dit vreemde plan is al maanden terug besproken, toen een vriendin uit mijn klas en ik zaten te praten. Het is namelijk niet zomaar een camping. Het is een soort kunstcamping. De vriendin gaat er al jaren heen. Dan ga je een week lang cursussen doen in verschillende kunstdisciplines. Superleuk dus. Toen we het erover hadden, toen ik nog geen zomerplannen had en toen mij deze kunst-/kampeerweek wel erg leuk leek, kwamen wij al snel op de conclusie: waarom ga je niet gewoon mee. Dat vond ze alleen maar gezellig, al jaren gaan er mensen mee. Na wat goed overleg, of nou ja, na stug overleg met mijn ouders vonden ze het uiteindelijk goed dat ik mee ging. Dat is nu al maanden geleden. En nu over een paar uur is het zover. Afgelopen week (afgelopen dag eigenlijk, ik ben altijd wat laat) was ik bezig met voorbereiden. Voor mijn gevoel had ik óveral rekening mee gehouden. Van kaplaarzen tot een regencape, van zonnebrand tot slaapzak. Alles zou goed komen. Ja, mijn gevoel zat dus fout. Zonder hulp van mijn ouders had ik een week met mijn hoofd op het luchtbed kunnen liggen, had ik moeten eten van de tafel en had ik mij moeten afdrogen aan kleding die ik meegenomen had. Dat was niet handig geweest. Ik heb dus niet de grootste ervaring in kamperen en gelukkig voor mij hebben mijn ouders en ik nog even samen mijn tas doorgelopen. Nu kan ik dus met een gerust hart naar het tropisch Drenthe vertrekken, want ja, Drenthe is mijn verre vakantie bestemming deze zomer. Tot snel, want de dag nadat dit in de krant verschijnt ben ik al weer terug (het leven zonder internet). Fijne vakantie!
Katja Schraag