Anders bekeken
De Vriendschap
Zondagmorgen. Na een fietstocht kijken we uit over het wad bij Vlieland, een thermoskan koffie, zelfgemaakte boterkoek, wie doet je wat. Voor ons liggen bootjes voor anker, lepelaars schuiven heen en weer en de aalscholver laat zijn zondagse jas drogen alsof hij ons de zegen geeft.
We zijn niet aan het werk en ook niet naar de kerk, vanmorgen vroeg ingescheept, het is prachtig weer, blote benen, slippers en zonnebrand. Naast onze bank aan het water ligt een steen met een gedicht:
Het rosse dorp verbleekt in het eerste dagen/ als een plaat waarover water loopt/ Onder Veegen sterren walmende lantaarns/ Hangt de landingssteiger over het wad/ Voor het einde ligt de veerboot en de stad/ aan de overkant,na een paar uur varens.
Vlieland brengt vroeger een beetje bij ons terug, er zijn misschien geen walmende lantaarns meer, maar de sfeer en de bijna autoloze omgeving geven het gevoel van rust, toch echt zondag. Door de mooie dorpsstraat met aan weerszijden bomenhagen fietsen we naar de vuurtoren. De stoute schoenen aan. Wat een klimpartij! De in verhouding kleine toren staat op een joekel van een duin, tweehonderd treden, vooruit maar met de geit, boven is de beloning. Een prachtig uitzicht, zelfs de vuurtoren van Terschelling is zichtbaar.
De jachthaven ligt vol met bootjes, zeilschepen, reddingbootjes varen af en aan. Zwaaiende mensen aan dek, het vakantiegevoel is goed. Op het strand heerlijk zwemmen en genieten van het lome gevoel nadien. Manlief valt in slaap, ik klets gezellig wat met mijn vriendin.
Als de veerpont aan komt varen, zo vlakbij langs ons, neem ik een foto van haar. Het is net of de pont op haar rug drijft, grappig. Wat een mensen, het is straks gedaan met de rust, we springen weer op de fiets. Jemig, de tijd is omgevlogen, we moeten hard op de pedalen, anders zijn we te laat bij het Posthuys. De truck met passagiers staat al startklaar als wij bezweet aan komen spurten, Texels kwartiertje kennen ze op Vlieland niet volgens mij.
De truck laat de motor goed ronken, over de hoge duinen met mul zand, het lukt altijd weer. Voor ons ligt aan de handgemaakte van ruwhout getimmerde steiger 'De Vriendschap' al klaar, een lange slinger van mensen neemt afscheid van het vriendelijke eiland. We zien het dorp, de duinen verbleken, de nieuwe landingssteiger op het strand. Na een half uur varen zetten we weer voet op eigen bodem, Texelse vissers aan de kant. De aloude verbinding voor brieven geschreven met de hand, was voor ons een dag met De Vriendschap. Verbinding in het mooiste verband.
Jozien