'Kleinschalig' Sommeltjespop muzikale verbroedering

Vrijwel dagelijks passeer ik dat grasveldje bij De Waal. Soms spelen er wat kinderen, maar meestal ligt het er verlaten bij. Nauwelijks voor te stellen dat op dit terreintje één keer per jaar zo'n groot festival wordt gehouden. Zaterdag was het zover. Sommeltjespop 2013. Alsof het afgesproken werk was stroomde het publiek 's middags en vooral aan het begin van de avond massaal toe voor het jaarlijkse feest.

Sommeltjespop heet dan wel kleinschalig te zijn, het veld was in enkele dagen omgetoverd in een muzikaal bolwerk. Eén enorm podium en verderop het kleine broertje, het Skuumkoppe Café. Met bars en buffetten voor eten en drinken, toiletwagens, een geluidstafel, aggregaat en wat al niet meer. Rond het terrein hekken, wie er in wilde moest door de sluis. Gratis entree, maar wel met een polsbandje. Een eis van de gemeente, vertelde een suppoost. Ik hoop dat Jeroen Schoo en zijn organisatiecomité niet met allerlei extra eisen worden opgezadeld. Want Sommetjespop moet blijven, daarover zijn de duizenden bezoekers het eens. In tien jaar tijd is het uitgegroeid van een bescheiden muziekfeest tot een volwassen popfestival, vernieuwend, ambitieus, sfeervol en vooral een trefpunt. 'Bandje kijken en pilsje drinken', luidde de slogan. Weer was het gelukt om een dijk van een programma in elkaar te zetten. Op Sommeltjespop geen ouwe hap op het podium, gesneden kost of veilige keuzes. Jonge bands, vernieuwend en bruisend van de ambitie. Muzikanten die graag naar Texel komen. Zoals Landmark 105. 'Texel is bijzonder, het eiland is fantastisch en de mensen aardig. We voelen ons hier héél welkom', vertelde zangeres Liesbeth Scholte nog nahijgend van het optreden. In De Waal spelen ze voor het eerst. 'Onze bassist Tom (van Loon) zei: Op Sommeltjespop móeten we spelen.' De eilandliefde zit bij de bassist heel diep, zijn vriendin vertelde zelfs dat ze plannen hebben zich hier te vestigen. Genoeg gepraat, vanaf het andere podium klinkt alweer reggaemuziek van Smiley. Vrolijk, warm en relaxed, net zoals al die festivalgangers, zittend of liggend in het gras genietend van de muziek en de zon op deze dag dat de zomer echt begint.

Halverwege moet ik er tussenuit, voor de opening van de Landbouwcentrale Texel, een historische gebeurtenis voor agrarisch Texel waar de krant niet aan voorbij kan gaan. Al fietsend richting Meyertebos voel ik mij een spookrijder op de snelweg, het fietspad is als een éénrichtingbaan richting Sommeltjespop. Terug in De Waal is het grasveld inmiddels volgestroomd. Rigby treedt op en op weg naar het podium voor een foto wurm ik me door het publiek. Links en rechts zie ik bekende gezichten, gezelligheid viert hoogtij. De gedachten gaan terug naar een optreden van Rigby deze winter in Question Plaza, waar anderhalve paardenkop op af kwam. Dat wordt nu ruimschoots goedgemaakt, ik durf geen schatting te maken van het aantal bezoekers. Bij het inzetten van 'Earth beats water' vertelt zanger Christon Kloosterboer over de band met Texel. 'De videoclip opgenomen op Texel, dat we niet ons tweede huis mogen noemen omdat we dat te decadent vinden.' De handen gaan op elkaar voor deze band.

Liefhebbers van jaren negentig muziek worden op hun wenken bediend in het Skuumkoppe Café, waarna Mattanja Joy Bradley het grote podium betreedt. Muziek en stijl doen denken aan die van Amy Winehouse en als ik mijn oor te luister leg bij het publiek, blijken de meningen te verschillen. 'Ach, de muziek is leuk. Maar om je eerlijk te zeggen, kom ik vooral voor de gezelligheid naar Sommeltjespop', vertelt een Texelaar tussen twee slokken bier door. De warmte maakt dorstig en de vrijwilligers achter de bar werken hard om iedereen tijdig van een drankje te voorzien. Een ander is wat bezorgd. 'Als het maar niet aan z'n eigen succes ten onder gaat.' Zo'n vaart zal het toch niet lopen?

De duisternis is ingevallen als hoofdact Moke inzet. De stoere band met hun opvallende kuiven wordt prachtig uitgelicht, groen, blauw en rood wisselen elkaar af. Als na middernacht het slotakkoord heeft geklonken, is het laatste woord aan Jeroen Schoo. Als ik maandagmorgen het grasveld passeer, denk ik aan zijn belofte: 'Volgend jaar in juli is er weer Sommeltjespop.'

Gerard Timmerman