Anders bekeken
Actie!
Ik heb een pamflet op mijn raam geplakt: 'Sta op voor de zorg. Kom 8 juni naar Amsterdam voor een grote manifestatie.' Het is jaren geleden, ik was nog een bakvis, toen ik meeliep in de demonstratie 'Geen lijken omhoog die dijken'. Ik ben niet zo'n actievoerder, maar nu staat het water ons tot de lippen. 50.000 banen op de tocht, 170.000 mensen verliezen hun thuiszorg! Als dat geen reden is, dan weet ik het niet meer. Als wijkverpleegkundige kom je bij de mensen thuis. De mensen zolang mogelijk in hun eigen huis verplegen is het motto. Maar hoe zal het met de patiënt zijn als de huishoudelijke zorg niet komt? Er niet wordt stofgezogen, de wc, douche, keuken niet worden gedaan? Bed verschoond, was gedraaid? De moeders en vaders die na de oorlog met hun handen Nederland weer hebben opgebouwd, die ga je nu de oude dag met zorg ontnemen? Wij hebben veel vakantiegasten, ook in de wijkverpleging verzorgen wij gasten. Vorig jaar had ik op camping Dennenoord een mevrouw uit Amsterdam in een rolstoel. Meestal starten we om half acht.Tot half elf is het dan flink aanpoten, een half uur, drie kwartier voor een patiënt. Afhankelijk van de verpleegkundige handelingen. Ik kwam om tien uur bij haar, ze lag te wachten, de tillift stond klaar. 'Zal ik u douchen?' 'Nou,als dat zou kunnen?' We gingen samen aan de slag, in de tillift hijsen, naar de douchestoel rijden, uitkleden, haren wassen, insoppen, afspoelen,afdrogen, nieuwe catheterzak vastmaken op het been, luier om, kleren aan, met tillift in de rolstoel, haren drogen en gebit poetsen. Een half uur later zaten we bij de tafel. 'Wilt u koffie?' Mijn tijd was op, maar ze was de laatste in de rij en ik ben gek op koffie. 'Heerlijk', zei ik. 'Ik val van de ene in de andere verbazing', vertelde ze. 'Het komt bij ons in het verpleeghuis regelmatig voor, dat als ik één keer in de week aan de beurt ben om te douchen, de zuster bij me komt en zegt dat er geen tijd is. Dan word ik dus twee weken niet gedoucht.' Ja, dan schieten de tranen je in de ogen. Dan wordt het tijd om een statement te maken. Els Borst, oud-minister van Volksgezondheid, maakte zich in de paarse regeringsperiode sterk voor de patiënt, een vrouw die wist wat ze deed en vocht voor de zorg. Die vastberadenheid hebben we weer nodig. Het mes snijdt ten slotte aan twee kanten, de 50.000 dames die thuis komen te zitten moeten een uitkering. En had de werkgelegenheid geen prioriteit? Kom op dames, we trekken ten strijde, een leger van vrouwen uit het hoge noorden laat zien dat ze begaan zijn met hun beroepen. Misschien moeten we twee heldhaftige Texelse vrouwen vragen voorop te gaan. De vrouw van de dokter met het jachtgeweer in de aanslag en Marit zwaaiend met het samoeraizwaard, 'Handen thuis Rutte'.
Jozien