ONGEZOUTEN

Keien

Annie is op visite geweest. In een verpleeghuis. Aan de 'overkant.' Daar doen ze aan belevingsgerichte zorg. Bedacht achter de directietafel. Hoe efficiency kan worden bereikt. Bij hulpeloze ouderen, die de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd. Die ervoor hebben gezorgd dat wij leven. Dat u deze column leest. Jouw ouders, mijn ouders. In dat huis krijgen medewerkers het voor hun kiezen als een collega zich ziek meldt. 'Ja, dat komt ervan als jouw collega zo'n gedrag vertoont.' Het is niet zo dat die manager het heeft over één van haar ondergeschikten. Die zich wellicht ziek heeft gemeld wegens falend beleid, van diezelfde leidinggevende. Nee, het is jouw collega die dit veroorzaakt. Zo gaat dat. 'Dus jij moet je het vuur uit je sloffen lopen.' Zegt zij, al neuspeuterend. Nieuw is dat de nachtdienst, voordat het welverdiende bedje wordt opgezocht, nog iets extra's moet doen. Om de dagdienst te ontlasten. Dat ontlasten bestaat er uit dat - voor dag en dauw - per verzorgende, twee verpleeghuisbewoners wakker moeten gepord. Gebitje in, steunkousjes aan, Pamper in de Jansen & Tilanus-onderbroek, de bloemetjesjurk over het hoofd. In de rolstoel zetten en hup, 'wij' gaan naar de ontbijttafel. De dienst zit er op. De overdracht is een feit… En daar zitten ze dan. Te wachten. Soms uren. Totdat de club compleet is. Voorovergevallen, slapend, kwijl uit de mond, snurkend, met de behaarde kin in de Brinta. Wachtend, op de dingen die niet komen gaan. Mensonterend vindt Annie het. Als een willekeurig asiel zo omgaat met honden, was 'de Dierenpolitie: 144 red een dier', allang gealarmeerd. Dan hadden we met zijn allen zo'n zielig beestje geadopteerd. Maar nu? Gelukkig ziet één van de Texelse politieke partijen de bui hangen en wil maar liefst €10.000 (!) vrijmaken voor een zorgplan. Om de zorg op Texel menselijker te maken. Diezelfde partij wil - in één adem - ook een tonnetje vrijmaken om kapot gereden bermen te repareren. Een en ander volgens het 'Graskeienprogramma'. Hoe verzinnen ze het? Laat dat gras nu weg, zegt Annie, draai die bedragen om en trek een ton uit voor onze keien: de ouderen. Da's pas een goed visitekaartje. Iedereen maakt zich druk om lege zorgbedjes. Maar wie bekommert zich over de reeds lang bezette bedden. Door onze keien. Of denken we: gras er over?

Annie@texelsecourant.nl