Verder kijken
Texelse Stenen...
Prinses Beatrix onthulde op de Boulevard van Scheveningen het vissersnamenmonument.1366 vissers keerden niet terug van zee, hun namen zijn voor altijd gegrift in de gedenksteen. Vrouwen, kinderen, andere familieleden zochten en vonden de naam van hun dierbaren. Het kreeg een plaats, een naam op een steen. De geliefde die bleef in de golven. Ja, het beroep van zeeman, een ambacht van oudsher, heeft ook zijn donkere kant.
Beelden vanaf de kotters van de familie Kramer van Urk hadden een hoog kijkcijfergehalte. Een kijkje in het vissersbestaan. In weer en wind wordt gevaren, gewerkt, af en aan. Met man en macht wordt geprobeerd de vis zo duurzaam mogelijk aan boord te krijgen en zo weinig mogelijk gasolie te verstoken, om het hoofd boven water te houden. Dat de visserijtak in zwaar weer zit werd ook schrijnend duidelijk in de documentaire over de vissers.
'Vangst is goed, we zitten bij de Texelse Stenen, Richard weer beter, zonnig weer, medicijnkist nagelopen, dikke kus', kreeg ik vanmorgen gemaild vanaf zee. Een geruststelling als er goed bericht komt. Dit keer deed het me denken aan 2011. Het jaar dat we 2 x 12 stenen, Texelse stenen, met Texelse namen de Alp d'Huez op hebben gereden. Het was in begin 2011 dat mijn oudste broer belde met de akelige boodschap dat hij darmkanker had. Ik ging na de operatie naar Zeeland, zat met hem te praten in de tuin, een stoma, kilos lichter, het ging aan mijn hart. De sterke snelle fietser, mijn grote broer was een schim. Je wilt een daad stellen. Mijn vader, mijn neef, vriendinnen, patiënten, 24 namen op mooie gezochte Texelse stenen, langs ons strand, gingen in de rugzak mee naar boven. Volgende week gaan op 5 en 6 juni weer vele fietsers, ook Texelaars, omhoog, sommige zelfs zes keer. De top bereiken op 1800 meter is een allemachtige strijd, een klus dat kan ik u verzekeren. Mijn broer zei: 'Dat ga je niet halen zus.' Maar opgeven is geen optie.Ik telde de haarspeldbochten, ging regelmatig staan om liters te drinken, op adem te komen, en moed te verzamelen. We werden door massa's toeschouwers de Nederlandse berg opgestuwd, de steile wand, met diepe afgronden hebben we beklommen, je wilt voor iedereen een morgen, zeker voor je broer, en het lijkt wel of je extra kracht krijgt om dan die draak te verslaan. Ik hoop dat u gul geeft, dat de fietsers nog meer ophalen, dan de 25 miljoen die wij met z'n allen in 2011 hebben vergaard. Ik zal stil staan bij de Texelse namen op de Texelse stenen, mijn broer is weer kalm aan begonnen met fietsen. Hopelijk is dat in de toekomst voor alle kankerpatiënten weggelegd. Zeker geen kalme reis, maar wel weer een veilige thuishaven...
Jozien