'De stilte die je op zee hoort heel bijzonder'
De Texelstroom is een stoer, markant schip, een loodsbotter met historie. Maar niets gaat vanzelf, een groep vrijwilligers is enthousiast in touw om het zeilschip in de vaart te houden. Samen doen ze het onderhoud. Wat hulp kunnen ze wel gebruiken.
Zoals met zoveel dingen zie je het ook bij dit zeilschip aan de buitenkant niet wat er voor nodig is om het dek glanzend en het schip om de vaart te houden. En te zorgen dat er voldoende geld binnenkomt om de rekeningen te betalen.
De 'Stichting tot behoud van loodsbotter Texelstroom' is weliswaar geen bedrijf, behoudens wat kleine sponsors en incidentele bijdragen, moet het schip zichzelf bedruipen. Dat dit niet altijd meevalt, willen de vrijwilligers wel erkennen als we ze in de kajuit spreken onder het genot van een bakkie koffie. Maar overduidelijk is dat de zorgen ondergeschikt zijn aan de liefde voor dit schip. Soms met enige zelfspot. Zoals Henk Troost, de vrijwilliger die het vaartuig als zijn broekzak lijkt te kennen, wel eens voor verrassingen komt te staan. Bijvoorbeeld toen de stroom er eens uit lag en een trap op het pedaal in het toilet aan de ene kant van het schip er toe leidde dat aan de andere kant de noodverlichting ging branden. Maar ook hoe hij na een onderhoudsklus naliet de boel dicht te kitten en bij de volgende reis water naar binnen droop. Of de anekdote over de onderhoudsreis naar Krimpen aan de IJssel. Toen ze in Amsterdamse gezellig door grachten voeren. Verhalen rijgen zich aaneen, ook over de dokbeurt in Den Helder, waarbij de Texelse vrijwilligers dagelijks heen en weer pendelden om de mossels en andere ongerechtigheid van het schip te krabben en de romp van vijf nieuwe lagen verf en coating werd voorzien. Het maakt duidelijk dat de uurtjes niet worden geschuwd. Natuurlijk wordt er ook gevaren, elke donderdagmiddag, als de Texelstroom met passagiers het Wad op gaat. Dan moet letterlijk schoon schip worden gemaakt. Olie gecontroleerd en worden allerlei andere handelingen verricht om het schip zeilkaar te maken. En natuurlijk koffie gezet. Als dat allemaal is gedaan, kunnen de vrijwilligers achterover leunen. Passagiers willen beleving, dus die worden buitengaats aan het werk gezet. Om het zeil te hijsen en het schip te sturen. Niet met het roer, maar met de helmstok. 'Geen vrouwenwerk', wijst Renske van IJsseldijk op de zwaarte van dit werk. Frits Steenbruggen: 'Het is verrekt lastig om dit schip op koers te houden, ze loopt snel uit het roer.' Het mooiste moment is volgens Troost als buiten de haven de motor uit gaat en het schip over gaat op zeil. 'De stilte die je dan hoort, heel bijzonder.' Trijntje Troost-Lap: 'En dat in combinatie met die schittering op het water.' In een paar uur tijd, waarin de wind soms wegvalt, is de actie radius beperkt tot de Rede van Texel. Maar de beleving kan anders zijn, vertelt Wim Hoekman over een kinderen die onderweg druk in de weer waren en volledig gedesoriënteerd. 'Die dachten dat we een rondje om het eiland hadden gevaren.'
Dan toch nog even over de geldzorgen. Het gaat allemaal net, maar het houdt niet over. Verhalen over onverwacht hoge kosten bij vervanging van de motor en andere tegenvallers. Om de kas te spekken timmert de loodsbotter aan de weg met het overnachtingsarrangement 'te kooi op de Texelstroom'. Gezelschappen kunnen het schip ook huren en op donderdag hopen op een schip vol (betalende) passagiers. En wat extra vrijwilligers. 'Want dit is toch leuk en gezellig.'