Texelverslaafd na doktersadvies
Op doktersadvies kwamen Gerda (88) en Wim Enderveld (90) uit Amsterdam 55 jaar geleden voor een vakantie naar Texel. Sindsdien hebben ze elk jaar gekampeerd op het eiland.
Hun caravan staat op de camping De Koorn-aar, aan de rand van de Dennen. Hier staan ze al tientallen jaren, tot volle tevredenheid. 'We hebben hier alle luxe die een mens zich kan wensen. Een heerlijke camping.' Het begon meer dan een halve eeuw geleden. 'Onze twee dochtertjes hadden last van oorontsteking. We werden doorverwezen naar een arts, eigenlijk voor de elite. Op een keer moest ik afzeggen. 'We gaan op vakantie.' ''Zeker naar Grand Canaria?'' Nee, we zouden kamperen op de Veluwe. ''Dan kunt u beter naar Texel gaan. Boven dat eiland komen drie verschillende winden samen. Dat geeft een speciaal klimaat en zorgt ervoor dat Duitsers uit de steenkolenmijnen er komen kuren.'' Zo maakte het gezin de oversteek en kwam terecht op camping Dennenrust, bij de familie Van der Vliet. 'Tot Job de zaak verkocht. Toen zijn we naar de buren gegaan. Er stonden toen wat tenten, de rest was bollenveld. We hebben het zien groeien tot wat het nu is: een professioneel kampeerbedrijf, compleet met een animatieteam.' Het eerste jaar herinneren zich nog goed. 'Wegens hun oorontsteking had de dokter gezegd dat de meisjes hun mutsjes op moesten houden. Het waren van die rode, ze liepen er de hele zomer mee rond. Daar werden we wel op aangesproken. Maar aan het eind van de vakantie was de ontsteking over en kwam niet meer terug. Maar zelfs toen de meiden groot waren, vroegen buren op onze camping. 'En, hoe gaat het met de mutsen?' Ze zitten vol verhalen over Texel, onder meer over overbuurman 'Meneer' (François) de Grave. 'Onze dochters mochten daar bollenpellen. Er werkte daar een jongen, die is later onze schoonzoon geworden.' Eén jaar gingen ze 'vreemd'. 'We vonden dat de kinderen wat meer dan alleen Texel moesten zien en gingen op kampeervakantie door Nederland. Elke avond vroegen ze: ''Hoe ver is de boot hier vandaan?'' Tot Wim het zat was en zei: ''Nog één keer, dan gaan we echt.' En zo werd de boel ingepakt en gingen ze alsnog naar Texel.