Vrouwen op leeftijd
raken gevoelige snaar
Verstelde broeken tijdens de crisisjaren, een Georgische soldaat in de keukenkast, zeewater in de Ruijterstraat in 1953, een rebelse BOM-moeder en andere persoonlijke belevenissen passeerden de revue tijdens seniorentheater Leef-tijd.
Niet zomaar een voorstelling met wat stukjes over vroeger, het betrof hier verhalen van elf Texelse vrouwen op leeftijd over wat ze vroeger zelf hadden meegemaakt. Soms dermate persoonlijk, dat het zichtbaar emotie opriep, bij de spelers en in de zaal. Zoals het verhaal over de jonge echtgenote die bij het huwelijk van haar moeder het advies kreeg: 'Denk er om, je moet je man altijd ter wille zijn.' Toen ze het na drie kinderen wel voldoende vond en haar huisarts polste over periodieke onthouding, zei die: 'Beter dertien kinderen dan een man die gek is.' Uiteindelijk werd het de pil, waarover ze later hoorde dat die levensgevaarlijk was. Tegenovergesteld was het verhaal over het echtpaar dat geen kinderen kon krijgen. Deze vrouw deelde haar dilemma's over adoptie met het publiek, verhaalde over de vele procedures en hoe ze uiteindelijk op Schiphol een stervende baby in handen kreeg. Een kind dat het dankzij de goede zorg van haar en dokter Barnard toch redde. 'Een lelijk eendje, dat is uitgegroeid tot een prachtige jonge vrouw van dertig.'
Publiek luisterde ademloos naar de belevenissen van de groep vrouwen die tijdens de voorbereiding in de Vermaning in Den Hoorn lief en leed hadden gedeeld en een vertrouwensband hadden opgebouwd. En onder begeleiding en regie van Anneke Berghuis en Karin Somers in een theatervoorstelling hadden verwerkt. Aandoenlijke en aangrijpende verhalen over hoe ze als kind de grote depressie en de oorlog hadden beleefd. Zoals het tafereel van de schoolmeester die zijn leerlingen opdroeg hem bij een inval van de bezetters op te sluiten in de kast, een beeld dat in silhouet werd nagebootst, waarbij de dames met strikken in hun haar en pen in de hand een klasje speelden. Zoals de passende sfeer ook werd opgeroepen met decors, kleding en muziek. Het ene moment de vrolijke klanken van de Charleston, het andere het geluid van een bommenwerper. Want de meesten hadden als kind de oorlog beleefd, gevoeld hoe bij bombardementen de grond trilde en gezien hoe een boerderij in brand werd geschoten. Aandoenlijk was het verhaal over het meisje dat over een dijkje reed, zag hoe mensen al liggend dekking zochten, maar gewoon doorfietste. Dat hoefde zij toch niet, ze woonde hier immers, verklaarde ze later. Of het verhaal over de moeder die tijdens een bombardement met haar lichaam haar baby beschermde. In gedachten hoorden ze ook de orkaan die in 1953 de stormvloed veroorzaakte. Als meisje zag ze hoe hun vader en zelfs de dominee op zondag in hun 'daagse' broek liepen, om met zandzakken het water buiten te houden. 'Ik ben tijdens storm altijd bang gebleven.' Of het meisje dat haar moeder vroeg om alle bomen om te zagen. 'Want dan is er geen wind meer.'
Er was de rebelse vrouw, die geen man had, maar wel moeder werd. 'Een bewuste keus, waarvan ik nooit spijt heb gehad. Maar ik heb het geweten en mijn zoontje ook', doelde ze op de reactes van de omgeving.
De verhalen werden verteld door Berth Boogaard, Nel Rommets, Nettie van de Brake, Annie Dros, El Kortenhoeven, Afke Roest, Elly Raemakers, Bep Mechielsen, An Barnard, Annie Bakker en Akkie van de Kerkhof.