Column
Vlijtige lies...
Jozien is druk, heel druk. De watermankriebels en voorjaarshormonen gieren door het lijf, keukendeurtjes schuren, wanden sausen, onkruid wieden, snoeien, alles lijkt tegelijk te moeten. Heeft u dat nu ook?
En dan word je ook nog gebombardeerd met aanbiedingen van plantjes, het leukst is het als de zaadjes in bakken staan te kiemen op de vensterbank, maar nee hoor, nu in de aanbieding voor 49 cent! Ja, dat mag je niet missen natuurlijk.
Het vriest 's nachts nog dat het kraakt en de IJsheiligen zijn pas over een maand, maar zorg dat je de begonia's, afrikaantjes, violen, geraniums en vlijtige liezen in je bezit krijgt.
'Mam, de kleuren klei en lei zijn mooi, is dat niet aardig op dat wandje?' We hebben de levend witte kleuren gehad van aqua tot perzik, maar nee nu moet de wand zo grijs als een schoolbord, en dan zwartwitte foto's er op! Ik zeg: 'Lieverd, doe jij nou dat lei, is vast prachtig in het studentenhuis, maar laat mij nou maar mij. Ik ben blij als alles mooi licht is, de schilderijen en borduurwerken wat tot z'n recht komen.' Ja, ik ben wat antiek, ik geef het toe, moeders houdt van ouwe meuk.
Een lieve mantelzorger en interieurkenner brengt redding. 'Jij bent hartstikke modern, de Ral 9010, dat is het helemaal Jozien! En brocante is echt in tegenwoordig.' Deze vlijtige lies helemaal gelukkig, emmers witte latex gaan er door, als je eenmaal bezig bent kun je niet meer stoppen, want dat zie je, en dekt het goed?
Eerst maar weer laten drogen en weer aan het gewone werk, ik tracht bij mijn patiënten te komen in Den Burg, maar ik geloof dat de Beatrixlaan ook helemaal opnieuw gestileerd moet worden voor de abdicatie, overal borden en hopen met bakstenen, het is om mal te worden.
Ik kom tot de aardigste plantjesman van Texel, en strand weer op zo'n lekker stopbord bij de mannen van Van Heerwaarden. Ja, en dan ben je verkocht, plantjes in allerlei kleuren, lonken me tegemoet. Op een flink schoolbord van lei, staat in grote letters geschreven. 'Hé, hé, het is voorjaar.' Ik moet lachen... Mannen denken vaak andersom, misschien moeten we daar wat van overnemen, een bakkie koffie in 't luwtje buiten in de eerste voorjaarzon, zo gek nog niet.
Als ik lopend terugkom neem ik nog een schattig treetje violen mee en plant ze thuis in de klei. Ik was m'n handen, zet de koffiepot aan en vlij me voor het eerst in de tuinstoel, ik ben zo vertrokken, en droom van bloeiende tuinen en gestileerde kamers, het Loo is er niets bij... Heerlijk.
Jozien