Column
Daglicht...
Een nieuwe Nederlandse film gaat in première, een aangrijpende thriller, met een hoofdrol weggelegd voor Monique van der Ven. Wij kennen Monique langer dan vandaag. Ze heeft veel prachtige rollen gespeeld, een vakvrouw, de regie van Zomerhitte, naar het verhaal van Jan Wolkers dat op Texel werd gefilmd, ligt nog vers in ons geheugen. Wekenlang op ons eiland in de duinen of de karakteristieke schuur van Giezen aan het filmen, een première in de net geopende bioscoop, het leek Hollywood wel.
Texel heeft ook zo zijn eigen talent, zijn eigen Hollywood. En ook een talentenscout, een man die gevoel heeft voor muziek, cabaret, noem maar op, een breed scala heeft in Klif 12 de revue gepasseerd. De Koninklijke onderscheiding is in mijn ogen hier zeker op zijn plek. Als je 25 jaar geleden had gezegd dat er beroemdheden in een ouwe bollenschuur of leeggehaalde huiskamer zouden spelen, dan had je op je voorhoofd getikt. Broadway in een straat, in een gewoon dorp, een geweldige format.
Ja, deze mensen zijn goud waard, niet alleen voor Bea, zeker voor ons eilandbewoners. Pluk de dag, Carpe Diem, maak wat van je dag, want morgen kan het anders zijn. Het leven is betrekkelijk. Er zijn momenten in de zorg, als ik naast een ziekbed sta, dat ik daar heel direct mee word geconfronteerd. We zijn ons daar niet altijd van bewust, maarrrrrrr...
Als je iets al jaren graag wilt, doe het, stel het niet uit. Als je graag wilt zeggen hoeveel je om de ander geeft, pak zijn hand, kijk hem aan en spreek je uit. Momenten die je plukt als appels van een boom, goudrenetten in ons bestaan. Genieten komt niet na je pensioen, is geen streven in de toekomst maar zit in het geluk van alledag, in een weekendtrip naar Zeeland, in een voorstelling van Jochem Meyer, de Zonnebloem, het maakt niet uit.
Zaterdag is het voorjaarsconcert van ons Koninklijk Texels Fanfarekorps. Op de voorste rij zitten muziekliefhebbers die zich al weken verheugen, ze weten de fanfaremuziek op hun waarde te schatten, grote waarden. Bij de laatste vrolijkste nummers gaan ze als vanzelf staan en dansen mee op de muziek. Het ontroerde me toen ik het voor het eerst zag, niet weerhouden door een handicap, stram lichaam of gêne, maar gewoon als een Mens dat durft te leven, prachtig...
Een voorbeeld, licht op onze dag.
Jozien