Ultralopen: 'Balans zien te vinden tussen vrouw, werk en trainen'
Wat maakt de Zestig van Texel zo'n bijzondere ultraloop. Martin Baars van de organisatie: 'Drie dingen zijn belangrijk: één het parcours, twee het parcours en drie het parcours.' Bij de vorige editie zou Baars er eigenlijk mee stoppen, maar omdat een vervanger zomaar niet was gevonden knoopte hij er weer een editie aan vast. En genoot er met volle teugen van.
Ieder beleeft zo'n evenement op z'n eigen manier. Jeroen Renes, debutant op de 120 en als zevende geëindigd. 'Het was grandioos. De eerste ronde viel mee. De zonsopgang en de Slufter met duintoppen omgeven door mist. De tweede ronde viel tegen. Het woei knetterhard.' Over de voorbereiding: 'Heel veel hardlopen. En proberen een balans te vinden tussen vrouw, werk en trainen.'
Dirk Haker reed als begeleider van 120-loper Pat Leysen twee rondjes mee. Na ruim tien uur zat Haker ter hoogte van Oost nog steeds fier op de mountainbike, Leysen liep redelijk fit naast hem. 'Een mooie constante loop, gemiddeld twaalf kilometer per uur. Als loper blijf je wel warm, maar op de fiets was het nu en dan best koud.'
Voor het evenement kwam een legioen vrijwilligers op de been, als verkeersregelaar, begeleider, om de verversingsposten te bemannen en wat al niet meer. Onno van der Wind uit Oosterend bemande de bezemwagen. 'Gelukkig geen narigheid', meldde hij ergens halverwege de middag. 'De stevige noordooster, een harde en koude wind, maakte het stuk van de Slufter naar de Robbejager zwaar. In de Slufter is één loper afgehaakt. Maar we hebben niet veel mensen bij elkaar hoeven rapen.'
Deze editie kende relatief weinig uitvallers, zeker vergeleken met twee jaar geleden toen de temperatuur tot boven de twintig graden opliep en een kwart van de deelnemers voortijdig uitstapte.