Column

28 februari 2013, 10:44

Tuigen met zin...

We hebben bijna allemaal vijf tuigen met zin. Ruiken, proeven, voelen, horen en zien. Het zijn werktuigen of tools. Als een van de vijf wegvalt, dan merk je dat direct. Als je niet voelt dat de soep heet is, brand je lelijk je mond. Ik doe veel met mijn ogen, daarom heet ik misschien wel JoZien. In mijn beroep geef je je zintuigen, je ogen de kost. De vinger aan de pols, inschatten hoe hoog de hartslag is, de kleur van het gelaat, hoe staan de ogen? De ogen zijn weerspiegeling van onze ziel.

Deze week won Henk de Boer een Oscar. Hij verzorgde de special effects van een prachtige film waar een tijger en een jongen moeten zien te overleven in een boot. Het doet iets met ons, het verhaal, de beelden. Ik was naar Soldaat van Oranje. Authentieke beelden, waar je het gevoel hebt deel van te worden, de februaristaking, voorbij marcherende Duitsers, hongerige kinderen, voorbijrijdende motoren, soldaten op het strand, prachtig spel en ontroerende muziek.

Wij gaan graag naar 't Amateurtje. Vorig jaar werd Jules Deelders Sneeuwitje opgevoerd. Compleet met zeven dwergen. Het werd lachen. Jan Eeelman had op een lumineuze manier de plek in de spiegel ingenomen. Als de boze Quin riep: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste...', dan was het hoofd van Jan en zijn mimiek genoeg voor een open doek, gelach alom. Toen ik bij Nieuw leven in Oudeschild de rol van Lobke in Sil de Strandjutter speelde stond Jaap Bakker tussen de coulissen. Met twee kokosnoten deed hij de paardenhoeven na. Net echt, je zou zweren dat Wietse en Jelle zo op de Friese paarden aan kwamen draven.

Het is schitterend als je met een grote drumband, met veel koper en slagwerk, de formaties ziet en hoort marcheren, als je met een in het wit gehulde vriendinnengroep getuige bent van Marco Borsato die over je hoofd heen vliegt. Maar dat dit niet altijd hoeft, blijkt als Kyteman in het Gelredome 50.000 man in een keer stil krijgt met zijn trompet. Een mooier 'Sorry seems tot be the hardest word' heeft er in mijn beleving nimmer geklonken.

Als het straks Dodenherdenking is, zal onze eigen Kyteman - Dick Bousma - spelen. The Last Post, de uit Engeland afkomstige melodie, de eenvoudige trompet, de eenvoudige man, de ontroerende tonen voor hen die vielen, toen en nu. Een streling van onze zintuigen, de verbinding met het diepst in ons wezen, de ziel. De ziel van ieder mens, op Texel, Nederland, Duitsland, Indonesie, , Amerika, Afghanistan. Een pleister van tonen op de wonden van velen, een tool met zin, in de hoogste zin van het woord, is dat een special effect? Volgens mij wel.

Jozien