Herdenking
De Texelse Courant is de laatste weken het strijdtoneel voor de discussie over de Dodenherdenking. Op zich al te bizar voor woorden. Volwassen mensen die de oorlog hebben meegemaakt of familie daarvan zetten hun mening uiteen over de herdenking. Ik lees in de stukken dat 'onze' jongens zulk goed werk hebben verricht en dat we allen dankbaar moeten zijn omdat de democratie dankzij hen nog steeds bestaat. Zij hebben geleden, hun levens gegeven. Het gaat om de rechtsstaat en de democratie. Zijdelings worden nog even smalend de moedermelkverhalen aangehaald en het lijden van de kinderen van NSB'ers. Dat lijden van de laatste groep hoeven we niet serieus te nemen begrijp ik, want dat stelt niks voor.
Dat mensen zich gekwetst voelen over de keuze(s) van het 4-5 mei-comité is te begrijpen, maar om dat op deze manier te ventileren? Wat is herdenking eigenlijk? Wie of wat herdenken we? En wie bepaalt de regels? Aan de hand van de ingezonden stukken hoop ik niet dat dat aan meneer Boone is of aan mevouw Van der Mheen.
Herdenken is namelijk, naar mijn bescheiden mening, niet het rechtvaardigen van 'onze' of andere oorlogen, het oordelen over goed of fout, het verheerlijken van oud-strijders en gevallenen en ze wegzetten als helden en redders, het vergelijken van leed en er een waardeoordeel aan hangen, het uitsluiten van mensen die meeherdenken, op grond van datzelfde waardeoordeel. En herdenking gaat ook niet over de democratie of de rechtsstaat.
Herdenken is niet voorbehouden aan de mensen die dé of een oorlog hebben meegemaakt, herdenken is voor iedereen.
Wat mij betreft, gaat de Dodenherdenking heel simpel over het stilstaan bij, het aandacht geven aan en erkennen van alle slachtoffers van welke oorlog dan ook.
Herdenken gaat over de vrede die we nu hebben en willen houden, daar moeten we ons met zijn allen voor inzetten.
Dus ik zou zeggen: kom op Comité 4-5 mei en de gekwetste leden, ga om de tafel, ruim op, geef het goede voorbeeld.
Tanja Klaassen,
Den Burg.