wat ik zeggen wou
Geachte Indië-veteranen,
Gezien de commotie die er is ontstaan over het al dan niet spreken door/over de Indië-veteranen op de aanstaande 4 mei herdenking, heeft het 4/5-Mei Comité de behoefte u zelf toe te lichten wat er aan de hand is. Dat doen wij in deze brief.
Wij vinden het uitermate vervelend dat uw veteranengroep opeens op deze wijze in de schijnwerpers is komen te staan.
Onze bedoeling was juist dergelijke commotie te voorkomen, wetende dat u veel hebt meegemaakt en niet meer tot de jongsten onder ons behoort.
Het comité had 3 opties voor de invulling van de herdenking op 4 mei 2013;
1. een betoog over het landelijke thema 2013 door een theoloog;
2. het eigen verhaal van een kind van een verzetsstrijder én
3. het eigen verhaal van een Indië-ganger.
Ook bestond de behoefte weer eens een vrouw aan het woord te laten. Het betoog van een theoloog viel al snel als eerste keuze af omdat een dergelijke invulling van 4 mei al eerder had plaatsgevonden. De twee andere voorstellen zijn uitgebreid overwogen. De meerderheid van het comité heeft uiteindelijk besloten voor het verhaal van een kind uit een familie van verzetsmensen. Juist omdat dat een mooi tweeluik vormde met het verhaal van vorig jaar, toen over en door de zoon van de NSB-burgemeester werd verteld. In beide situaties gaat het om de impact van de keuze van ouders in de Tweede Wereldoorlog op hun kinderen.
En ja... daarnaast wilden we ook, mede gezien de toen aangekondigde onderzoeken naar de na-oorlogse gebeurtenissen in het toenmalig Nederlands-Indië, evenals de roep om op 4 mei alleen aandacht te besteden aan de Tweede Wereldoorlog, een mogelijke commotie rond 4 mei zoals in 2012 graag vermijden.
Toen we deze beslissing namen, was onze gedachte dat het beter zou zijn aan de groep Texelse Indië-veteranen op een meer op hen toegesneden wijze aandacht te besteden. Bijvoorbeeld op 15 augustus, als het einde van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands Indië wordt herdacht, of de eerste zaterdag van september, de dag waarop landelijk de Indië-veteranen bijeen komen. Ook kan het comité zich voorstellen dat alle nu nog aanwezige Texelse Indië-veteranen die dat willen met hun eigen verhaal zelf aan het woord kunnen komen in enigerlei publicatie.
Ons plan was (en is dat overigens nog steeds) daarover binnenkort met u in overleg te treden.
Dit plan is echter ruw doorkruist door de onaangekondigde publiciteitsactie en wat dat verder heeft losgemaakt. Wij hadden graag gezien dat richting de buitenwacht het hele verhaal was verteld. Wij vragen ons in gemoede af in wiens belang de nu ontstane situatie is.
Er is dus geen sprake van dat wij botweg hebben geweigerd een Indië-veteraan te laten spreken op 4 mei en al helemaal niet dat wij dat oneerbaar of foutief zouden vinden, zoals is gesuggereerd. Het verdriet ons dat we nu even als comité tegenover u als groep lijken te staan. Wij hopen dat u kunt inzien dat dit wat ons betreft geenszins het geval is, dat u zich niet van de wijs laat brengen en dat deze ophef u niet onnodig belast.
Graag hebben wij alsnog binnenkort het beoogde overleg. Wij zullen daartoe met ieder van u contact opnemen.
Ook hopen wij u als vanouds op 4 mei bij de herdenking te mogen begroeten.
Om de publieke discussie van onze kant af te ronden sturen wij een kopie van deze brief aan de Texelse Courant.
Hoogachtend,
Het 4-5 Mei Comité Texel,
mevrouw B. Hollands,
de heer W. Stam,
de heer J. Joustra,
de heer B. Guiljam,
de heer H. Bergamin,
mevrouw F. Giskes.