BlubberSunday!

Verrek, suikerbieten. Wel een paar bunder, midden in het land, ergens tussen Oudeschild en De Waal. Zodra ik met mijn mountainbike de akker op rijd, begrijp ik waarom de oogst nog in de grond zit. Rijden op dit drijfnatte land is uitgesloten. Terwijl ik met de fiets aan de hand langs het slootkantje glibber, zak ik tot mijn enkels in de prut. BlubberSunday!

Met meer z'n zeshonderden zijn we 's morgen vroeg op de fiets gestapt, om in pelotons te worden losgelaten voor deze SuperSunday. Bij Piet Kooiman aan de Hoorderweg duiken we het land in. Een blik in de verte maakt duidelijk dat het zwaar wordt. Ik zie een lang lint deelnemers lopend met hun fiets door de prut zeulen. Dat tafereel zal zich vandaag regelmatig herhalen.

Op z'n tijd is daar een weggetje, waar we weer even wat meters kunnen maken. Dan vliegen de spetters in het rond. 'Er wordt wel eens gemopperd over trekkers die zoveel modder op de weg achterlaten, maar jullie kunnen er ook wat van', zegt Jan Lap, in wiens nieuwe schuur in de PH-polder de eerste koffiestop is. Tegen die tijd hebben twee van mijn fietsmaten al dusdanige problemen met hun fiets en moet eentje de strijd staken. Er is meer materiaalpech, ik hoor berichten over gebroken kettingen en lekke banden. Ook mijn fiets brengt protestgeluiden voort. Maar onder het motto krakende wagens leven het lang, vervolg ik mijn weg. De verwachting dat het eerste blok het zwaarst is, moet met een korreltje zout worden genomen. Ook in deel twee veel modder. De oversteek van de Spangerweg naar De Waal ontaardt op een paar stukken na in één lange voettocht. We gaan over graslanden die in een moeras zijn veranderd, passeren glibberige sloten, dammetjes en greppels. Klagen helpt niet, we willen dit zelf en bovendien schijnt de zon. Maar links en rechts hoor ik wel wat verwensingen.

In De Waal is het feest. De route gaat door het dorpshuis, we passeren twee bandjes. Langs de Laagwaalderweg worden we deelgenoot van nevengebruik van een schapenboet: een vrijend 'paartje' is in een ledikant kreunend doende de liefde te bedrijven. Via-via komen we uit bij de Zaandammerdijk en duiken we naar beneden, over het pad langs de zuidkant van de stuifdijk. Ook zo'n plek waar je nooit komt. Nabij de rotonde stuurt verkeersregelaar Maarten Koorn ons het land in. 'Nog een paar kilometer', doelt hij op de koffiestop bij Piet en Ingrid Uitgeest. Even snel een bakkie en een plak ontbijtkoek van de dames van de catering en een praatje. Dorpsgenoten René en Cor vertellen hoe ze een jochie dat met fiets en al in de prut was weggezakt hebben ontzet. Niet te lang praten, want de organisatie heeft een limiet ingesteld. Snel weer op de fiets, over vijf minuten sluit blok drie. Onder meer over landgoed Bispinckhof bij De Koog en dwars door de gebouwen van het Maartenhuis, waar we een greep mogen doen in een bak met zelfgebakken koekjes. Heerlijk, wat zullen de bewoners een voorpret hebben gehad. Het strand is een verademing. Met de wind in de rug is de kop van de Slufter snel bereikt. Maar niet zo snel als nodig, als Maarten Hoogenbosch mijn kaart knipt vertelt hij dat ik de koffiepost van Padang niet meer op tijd zal halen om voor blok vier te mogen starten. De frisheid raakt er af, de benen zijn niet meer in staat de verloren tijd in te halen. Als ik bij de familie de Lugt arriveer, heeft Nico Kikkert de plicht te vertellen dat de limiet is verstreken. Padang is dus het eindpunt. Met een kilometer of tachtig op de teller is het wel mooi geweest, op naar Stayokay voor de zuurkool met worst.

Gerard Timmerman