CD ademt sfeer van de jaren zestig
Liedjes over verlies, vergankelijkheid, teloorgang en vermindering. Zelf geschreven, gecomponeerd, uitgevoerd, gemixed en op CD gezet. Ed van Bommel uit De Cocksdorp presenteert zondag 17 februari zijn CD Dust, Darkness & the Death in Kaap Noord.
De CD ademt de sfeer van de jaren zestig. Het is de periode dat Van Bommel (1951) in Den Haag zijn tienerjaren beleefde. 'Er was toen een explosie van muziek. Alleen al in Den Haag had je 700 bandjes.' Hij zat er midden in. 'Achter mij woonde Jay Baar, drummer van de Q65, toen de ruigste band van Nederland. Aan de overkant woonde Frits Tamminga, de eerste drummer van de Jumping Jewels, verderop Wim Wissink, sologitarist van Willy & his Giants.' De opsomming gaat verder, met onder meer George Kooiman en Rinus Gerritsen van The Golden Earring. Ook over schoolbandjes die later bekend werden.
'Ik was veertien en wilde een gitaar. We speelden met een groepje vrienden en leerden van elkaar. De muziek uit vooral de tweede helft van de jaren zestig heeft mij enorm beïnvloed. En met mij vele anderen. In de jaren tachtig en nu nog steeds zie je dat artiesten terug grijpen naar die tijd. Ik was het meest geboeid door rock, blues en folkrock. Bob Dylan, Leonard Cohen, Neil Young, The Stones en noem maar op. Veel liedjes uit die tijd zijn opgebouwd uit drie akkoorden. Waarom we dat mooi vinden? Waarschijnlijk omdat we ermee zijn opgegroeid. We vinden het prettig en het ligt lekker in het gehoor.'
Na verloop van tijd ging de gitaar aan de kant. 'Ik denk dat ik een jaar of tien niet heb gespeeld. Toen ik mijn zoon Ferre naar de muziekschool bracht en ik daar zat te wachten, begon het weer te kriebelen. Ik heb les genomen en ging na verloop van tijd steeds beter spelen. Toen ontdekte ik dat ik meer plezier beleefde aan het spelen van eigen nummers dan aan het coveren van andermans werk.'
Van het een kwam het ander, met als voorlopig hoogtepunt de CD Dust, die hij uitbrengt onder zijn artiestennaam Sloppy Tom. Titels als 'Poverty Row', 'November Rain' en 'Dead Man's Blues' zeggen iets over de sfeer. 'Niet bepaald carnavalshits. De muziek is wat ik ben. Meer ingetogen dan uitbundig. Het gaat over verlies en vergankelijkheid. Uiteindelijk verlies je alles.'
Geen teksten die spontaan bij de Cocksdorper opwelden. 'Ze zijn ontstaan via associaties. Als ik op rustige momenten invallen kreeg, dan noteerde ik die. Ik reed eens over de Afsluitdijk toen ik een beetje wegdroomde. Dat was de trigger. Zo kwam ik op The Dancer. Het is natuurlijk míjn associatie. Het kan zijn dat het een ander niets doet, maar ik denk dat je er altijd wel iets uit kunt halen.' Bijzondere anekdote gaat over 'Extra Blankets'. 'Die titel heb ik veertig jaar geleden al bedacht. 'Just some flames in the fire, next to where I lay my head. Where your face used to be, an empty space in my bed', neuriet hij uit het hoofd. 'Ik vind het nu nog geniaal.'
Een eigen CD is een lang gekoesterde wens van Van Bommel. 'Voorheen moest je daarvoor een platencontract hebben. Maar tegenwoordig kun je het allemaal zelf', wijst hij op een apparaatje in zijn muziek- en werkkamer dat is aangesloten op zijn computer. 'Daarmee maak ik zelf opnamen, mix ik de muziek en heb ik de mogelijkheid om te editen.' Het klinkt simpel, maar vergt wel enige studie. 'Mijn zoon Ferre, die op een paar nummers meespeelt op de CD, heeft mij op weg geholpen. Je moet wat van frequenties weten, bijvoorbeeld hoe een gitaar van 300, 400 of 500 herz klinkt. Is het te schel, dan kun je het oppoetsen. Mixen komt aan op honderdsten van seconden', toont hij de grafische weergave. Bijzonder goed te spreken is hij over het vioolspel van dorpsgenoot Gerhard Smeenk. 'Hij wist precies de juiste sfeer te pakken.'
Op de CD staan twaalf nummers, hij is te koop voor een tientje, onder meer bij Het Open Boek, in de Vlinderwinkel en bij kunsthandel Baroque en bij de presentatie op zondag 17 februari in Kaap Noord. Het begint om 15.00 uur, met gastoptredens van Gerhard Smeenk en Lighthouse, de band van Monique Bruin en Gerard Timmerman. Entree gratis.