Petra Pop: verloskundige steekt over naar eetcafé
Over horeca wordt wel gezegd dat het ten koste van het gezinsleven gaat. Voor Petra Pop uit De Cocksdorp geldt juist het tegenovergestelde. Ze verruilde haar beroep van verloskundige voor eetcafé De Rog. 'Ik heb mijn kinderen nog nooit zoveel gezien als de afgelopen maand.' Het dorpscafé draait wat haar betreft op dezelfde voet verder, met dit verschil dat Piet Zijm niet meer achter de bar staat.
Het is niet niks om in de voetsporen van Piet Zijm te treden, de horecaman die het ingedutte café weer op de kaart zette en er met partner Celine weer een bloeiend dorps- annex eetcafé van maakte. Petra herinnert zich nog hoe ze tien jaar geleden met haar gezin voor het eerst aanschoof in het café. 'We hadden ons huis gekocht aan de Kikkertstraat, zaten midden in een verbouwing en sliepen op de grond. We stapten binnen om wat te eten. We zaten aan de bar. Piet kwam tegenover me staan, begon een praatje, pakte patatjes van mijn bord en at lekker mee. Wat is dit?, dacht ik bij mezelf. Maar híj kan dat maken. Het was mijn eerste kennismaking met Piet.'
Het bleef niet bij dat bezoek. 'De Rog werd voor ons een soort tweede woonkamer. Ik heb er veel mensen uit het dorp ontmoet en ook leuke snuiters die een vakantiehuisje hebben. Ik ben een mensenmens. Heel geïnteresseerd in wat mensen doen en in hun achtergrond. Fascinerend om te zien hoe het hier allemaal reilt en zeilt. De Cocksdorp is een geweldige mengelmoes van mensen. Ook veel creatievelingen en artistieke mensen. Ik geniet er van. Geen doorsnee dorp. René (haar man) komt hier al een jaar of dertig. We vonden De Cocksdorp een mooie plek om onze kinderen te laten opgroeien en voor René zijn bedrijf uit te bouwen.'
Privé en gezin op Texel, maar haar werk lag aan de overkant. In Schagen bestierde ze tot voor kort samen met een collega een verloskundigenpraktijk. Pendelen geblazen dus. 'Ik reed tien jaar lang met een koffer in mijn auto rond. Ons werkgebied strekte zich uit van Schagen tot Wieringerwerf, Callantsoog en Den Oever. Een drukke praktijk. Vorig jaar kregen we de mogelijkheid om een oud politiebureau over te nemen. Een prachtig, oud pand.' Jarenlang tufte ze zo een dag of vier in de week heen en weer.
Ze heeft een flink netwerk opgebouwd in de kop van Noord-Holland. Niet alleen door haar werk. 'Ik ben actief in serviclubs. Vanaf mijn 23ste tot mijn 40ste was ik lid van de Juniorkamer, een serviceclub voor jonge ondernemers. Het volstaat voor mij niet om alleen het lidmaatschap te betalen, ik steek liever de handen uit de mouwen voor het goede doel. Een groot project was de inrichting van Mariëndal in Den Helder. We hebben onder meer een klimtoren gebouwd en een kinderboerderij ingericht. Dat geeft veel voldoening.' Nu ze de veertig is gepasseerd zit ze bij de Rotary.
Vorig jaar juli vierde ze haar vijftienjarig jubileum als verloskundige. 'Een jaar of zestien geleden studeerde ik af. Als student was ik gaan samenwonen met René. Hij verdiende de kost met zijn werk in de grafische sector. Toen ik mijn papieren had, ben ík gaan werken en richtte René zich,naast zijn fotografie en grafische werk, meer op het huishouden en de kinderen.'
'Verloskundige is een prachtig beroep. Maar ik merkte dat het me steeds meer tegen ging staan. De hele situatie in de verloskunde, al die regels, zorgverzekeraars die de touwtjes in handen hebben, tijdrovende dingen er omheen. Soms werkte ik twaalf dagen achter elkaar. En dan 's avonds nog vergaderen. Geboortes gaan dag en nacht door, daarom sliep ik tijdens mijn dienst in Schagen. Dan stapte ik hier op donderdag de deur uit met mijn koffertje en zag hoe de mensen op het terras van De Rog gezellig in het zonnetje zaten, terwijl ik weer een dag of vier in de praktijk in Schagen zou zitten. Dat werd steeds moeilijker.'
'Horeca en alles wat er omheen hangt heeft me altijd al getrokken. Net als verloskunde is horeca een heel sociaal beroep. Ooit heb ik gedacht om met René ergens een camping in Frankrijk te beginnen of een bed&breakfest. We hebben ook naar een ander horecabedrijf gekeken. We zaten er wel over te sparren met Piet en Celine. Op een keer zei Piet: ''Als je dan toch iets over wilt nemen, waarom dan niet De Rog? Je bent hier immers als tien jaar vaste klant.'' Ik vond het een hele eer dat hij dat zei en dus vertrouwen in me had. De Rog is een goedlopend bedrijf en als je een zaak overneemt is het fantastisch als het echt goed loopt. Dat is belangrijk.'
Dat was ruim anderhalf jaar geleden. De aankoop van De Rog is dus niet impulsief gedaan. 'Zo zit ik niet in elkaar. Ik denk alles door en door. Maar als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, ga ik er ook echt voor. Het is geen makkelijke reis geweest. Het is een vreselijke tijd om aan geld te komen.' In het anderhalf jaar zat ze niet stil. Ze haalde de benodigde papieren en deed een cursus restaurantbedrijf. 'Ik heb hier echt mijn zinnen op gezet.'
Niet voor het eerst overigens. Ze is (en blijft) ook eigenaar van een prenataal screeningsbedrijf, waarbij het ongeboren kind met behulp van een echo zichtbaar wordt gemaakt. 'Ook daarvoor heb ik lang moeten knokken met de bank. Als je echt iets wilt, dan kan het. En alles is te leren. Ik bijt me er echt in vast en wil alles weten. Voor de studies ben ik met negens geslaagd.'
Met een verloskundigenpraktijk (waarvan ze sinds haar terugtreden uit de maatschap nog wel mede-eigenaar is van het gebouw), een echobureau, een gezin, de aankoop van een café en studies, moet dat een drukke tijd zijn geweest. 'Ik barst van de energie en kan met heel weinig slaap toe.'
Een nieuw gezicht, maar De Rog blijft gewoon De Rog. 'Het concept is fantastisch, wat goed is moet je niet veranderen. Ik heb de zaak gekocht omdat ik me daar happy in voel. Het is een echt dorpscafé met veel vaste gasten. De eerste komen 's morgens al. Gerhard Smeenk, die zijn hond uit laat. Hij brengt dan een grote bak met zelfgebakken koekjes. Een leuk ritueeltje wat echt bij het dorp hoort. Piet en Celine hebben het eetcafé meer naar voren laten komen en dat blijft de belangrijkste pijler. Het eetcafé loopt zó goed, dat we hier in het weekend 's avonds twee eetsessies hebben: van zes tot acht en van acht tot tien. De keuken is tot één uur 's nachts open, maar na tienen ligt de nadruk echt op het café en de gezelligheid.'
'Het café is belangrijk voor het dorp. We komen er zelf ook graag. Toen Piet alweer een tijdje geleden te kennen gaf ermee te stoppen, heb ik me ook wel afgevraagd hoe het verder zou gaan. Net als veel andere Durpers. Er had ook een overkanter in kunnen komen, die er een soort design restaurant van maakt. Sinds bekend is dat ik het heb overgenomen, krijg ik leuke en enthousiaste reacties. Ik wil de Durpers bij het café betrekken. Vooral de jongelui. Ik zie heel wat jongeren 's avonds naar Den Burg of De Koog vertrekken. Dat merk je bijvoorbeeld met Ouwe Sunderklaas. Daar ga ik me heel hard voor maken. Ik wil dingen organiseren voor jongeren, ook om binding en voeling te houden met het dorp. Op z'n tijd 's avonds een bandje, van Jug Bros tot jazz, pop en rock. Ik heb een brede smaak.'
'Zelf was ik vroeger niet zo'n uitgaansbeest. Ik kom uit de Biesbos en ben gereformeerd opgegroeid. Als kind ging ik stiekem wel eens weg, maar eigenlijk was ik een braaf meisje. Alcohol dronk ik nooit. Pas na mijn dertigste. Maar als ik hier aan het werk ben, zul je me geen alcohol zien drinken. Dat heb ik gemeen met Piet: we drinken allebei thee.'
Het runnen van een eetcafé lijkt van de buitenkant wellicht simpel, er komt heel wat voor kijken. 'Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Céline blijft hier fulltime werken, nu in loondienst, maar wel als leidinggevende. Ik heb aan scholing gedaan en leiding geven en aansturing is helemaal mijn ding. Ook dat heb ik met Piet gemeen, hoewel ik besef dat ik qua persoonlijkheid niet in zijn voetsporen kan treden. Ook de ervaring mis ik, maar dat komt vanzelf. In de samenwerking, ook met Celine, heb ik alle vertrouwen. Ik ben geen haantje en zij heeft ook geen baasjesgevoel. We zijn een team en doen het met elkaar. Ik heb vertrouwen in de ploeg en dat geeft mij ook de mogelijkheid het los te laten. Ik heb vier puberende kinderen en neem op zijn tijd ook wel eens vrij. Ik zie mijn kinderen nu veel vaker dan voorheen.'
De overname van een eetcafé met zo'n reputatie, met vijftien medewerkers, een hypotheek bij de bank en een continubedrijf runnen, dat zeven dagen in de week open is. Lang en hard werken dus. Dat moet je willen. 'Wat heb ik te verliezen? Natuurlijk had ik in loondienst ergens aan de slag kunnen gaan. Maar ik ben niet geschikt om onder een baas te werken. Veel te veel energie en ik run al vijftien jaar twee eigen bedrijven. 70 uur per week werken was ik al gewend en nu word ik 's nachts ten minste niet meer uit mijn bed gebeld. Horeca is voor mij een geregelder leven.'
Gerard Timmerman
