ongezouten
Verarming
Als we het hebben over de maatschappij in relatie tot ons gedrag, spreken we gelukkig vaak over een verrijking. Maar wat je de laatste tijd ziet, is geen verrijking maar een pure verarming.
Kijk om je heen. In je favoriete stamkroeg, op de veerboot, in de trein, de wachtkamer, in restaurants. Overal hetzelfde. Niet alleen jong, maar ook oud, zit met zo'n stom speeltje in de hand. Zo'n mobiel geval waarmee de wereld aan je voeten ligt. Zo'n smartphone, 4G, waarmee je iedereen kunt laten weten hoe dom je bezig bent. Het enige dat smart aan je is, is je phone. En waar de postduif plaats heeft gemaakt voor een mailtje, is dat al lang niet meer genoeg. Nee, we moeten Facebooken, we moeten Twitteren met veel Hashtags. We moeten Retweeten, WhatsAppen, Instagrammen. We doen in-app-aankopen in de pop-upstore. We werken aan ons profiel. De mobiele snelweg wordt steeds sneller. We moeten er als de kippen bij zijn om Facebookberichten vooral snel 'leuk' te vinden. De trein heeft vertraging: leuk! Me zus is door het ijs gezakt: duim omhoog! Me broer is doodziek: super. Vierenveertig vrienden vinden dit leuk. Heb jij maar zo weinig vrienden? Nou, eigenlijk minder, want je moet natuurlijk als eerste je eigen berichten 'liken'. We zijn 24/7 online. Als we dat niet zijn, voelen we ons niet compleet. Dan voelen we ons afgesloten van de buitenwereld. Van die dingen.
Maar ja, nu de keerzijde. Afkickklinieken voor internetverslaafden hebben een wachtlijst. De eigen persoonlijke contacten worden danig verwaarloosd. We hebben last van scrollduimen en -muizen, RSI en tikvingers. Uit de losse pols werken is er niet meer bij. Kortom, de verarming slaat op de armen. Sociale media? Zo asociaal als wat.
Ik vroeg manlief of hij een koekie bij de thee wilde en hij zei dat hij gek werd van die cookies. Hij denkt namelijk dat hij er verstand van heeft, want hij vertelt vol trots dat hij een laminaatvloer via internet heeft besteld. Dubbelklik laminaat.
annie@texelsecourant.nl