column

Moeder...

Een barre tocht met lichtjes op de mooiste ijsbaan van ons eiland, wat wind voor het effect en stempels om een Elfstedengevoel te creëren op onze eigen Durper Roggesloot. Ik zie lichtjes in de ogen van een moeder die vertelt over het nachtelijk avontuur.Een gevoel van voldoening bij het voltooien van de ritten naar Rio.

Een zelfde gevoel maakt zich van mij meester bij een interview met de drie mannen die de barre Elfstedentocht van vijftig jaar geleden reden. U heeft ze vast wel gezien: Reinier Paping die een megavoorsprong nam en uren door sneeuw en wind ploeterde. 'In een bloedvorm was die man', zei Jan Uitham over de winnaar.

Ja, in bloedvorm, op bruine boterhammen, door moeder gesmeerd, wat maillots, dubbele truien met een krant ertussen, warme chocolademelk en een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt. Hoe groter de inspanning, hoe groter de voldoening. En hoe zwaarder de omstandigheden, hoe meer respect en waardering van de toeschouwer.

De bloedvorm wordt tegenwoordig - en naar blijkt eigenlijk al jaren - met handen en voeten getreden. De ene na de andere bekentenis komt aan het licht. Lance Armstrong bij Oprah Winfrie, het werkt als een olievlek. Bij de Raboploeg, met bidonnen vol dope, blijkt zelfs tien procent van het prijzengeld naar EPO te gaan. Het is één groot circus; wie het verst durft te gaan, rijdt het hardst.

Fuentes wordt opgepakt en blijkt een expert in bloedtransfusies. Ik ril als ik op TV beelden zie van een vriezer met voor iedereen zakken geprepareerd bloed. Deze 'arts' gaat over alle grenzen en speelt met levens. Levens van jongens met grote liefde voor de wielersport. Het zal je zoon maar zijn, de tranen schieten me in de ogen.

Dan is het 19.00 uur. Koningin Beatrix doet afstand van haar troon. Na 33 jaar een Moeder voor ons volk te zijn geweest, kondigt ze haar zoon aan, de Prins van Oranje. Ze wordt 75 jaar en onze monarchie bestaat 200 jaar. Er komen vele beelden de huiskamer binnen. De ramp in de Bijlmer, de Amsterdamse kus op Koninginnedag, Claus die zijn stropdas afgooit... een staat van dienst waar we als land trots op kunnen zijn.

Ik zie de Bonkevaart en heel veel mensen. Van Buren die zijn laatste meters maakt. Hij valt in de armen van zijn moeder, hij heeft de barre tocht voltooid, op de bruine boterham.

In bloedvorm.

Jozien