column
Het is me wat, we hebben heel wat te verduren. Is het Blue Monday, valt er ook nog een flinke witte deken die voor heel wat oponthoud en botsingen zorgt. In wat later de langste file ooit genoemd zou worden, moest ik voor studie naar Waalwijk. Er was volgens de school geen code Oranje afgegeven, dus gaan met die banaan. Met de eerste boot, zingend door Noord-Holland, wegen mooi schoon... 'Wat een paniekzaaiers', dacht ik. Maar niets was minder waar. Ik kwam terecht in een massa auto's met een nog grotere massa sneeuw en een zeer hoog glijpercentage. Mozeskriebel, dit verzin je niet, om me heen overal lichten. Zwaailichten, ANWB-lichten, lichten van strooiwagens. Veegwagens deden een poging, maar maakten de richels waarover je van rijbaan moet veranderen bloody dangerous. Dit leek meer op de Dakkarralley dan op moeke Jozien in een gewoon machien door duinen van sneeuw. Ik dacht: kalm Jozien, nadenken, niet in de snelle linkerbaan, die is voor de vlotte riskerende wegpiraten. Daar kwam een vrachtwagen. Hij voegde in, de brede banden maakten banen door de sneeuw. Erachteraan Jozien, ik gaf voorzichtig gas, uiterst gespannen achter deze bekwame man aan. De handen klam van het zweet, ik plas zowat in m'n broek, maar het lukt, ik krijg wat vertrouwen. Na vijf uur kom ik aan in Santiago, oh nee Waalwijk, en parkeer in een verkeerde achtertuin van een verkeerde school. Als ik wordt aangesproken, deert het me niks, ik stap met knikkende knieën in de sneeuw, man wat ben ik blij. Ik stap met laarsjes vol sneeuw langs allerlei mensen, ben ongedeerd en ga op zoek naar mijn school. Waar de een zich met sneeuwschuiver of rollator een weg baant door zijn tuin, bouwt de ander een mooie sneeuwpop. We interpreteren onze omstandigheden allemaal op onze eigen manier. Maar als er angst gaat meespelen, willen we het niet in onze nabijheid, onze achtertuin. 'Not In My BackYard' is het dan. Het begint met een bal van buurjongen, poep van de poes van de buurvrouw en het eindigt met 30 zorgbedden in de achtertuin. Ja, er zijn grenzen aan de toelaatbaarheid. Is er hier sprake van geïndiceerde Zorg? Komen er bijvoorbeeld mensen uit een verpleeghuis met begeleiding vakantie vieren, of zijn dit mensen die naast een drukke baan een ontspannende yogacursus bezoeken in een kostbare omgeving? Ik heb mijn vraagtekens en duik als ik veilig terug ben in een boek van een andere Dros, Oorlogsparadijs. Laat het maar sneeuwen, pak deze prachtige literaire roman, een kroniek getuigend van de hoogste zorg en liefde voor de medemens. Als ik het lees, denk ik: ja waar hebben we het eigenlijk over, dit gebeurde in onze Texelse achtertuin, hij moet verplicht op de boekenlijst van OSG De Hogeberg. De bijnaam Leeuw kan zo over naar de volgende generatie, een prachtig relativerend epos.
Jozien