Nieuw Leven op dreef in klucht
Niet zo vaak kiest Nieuw Leven voor een klucht. Maar de vaste fans wilden wel weer eens 'ouderwets lachen'. Reden voor de Oudeschilder toneelvereniging om Alfred & Albert van Carl Slotboom in te studeren.
Het publiek werd niet teleurgesteld, want hoewel het verhaal weinig om het lijf heeft, slaagden de spelers erin de zaal van 't Skiltje zaterdag herhaaldelijk aan het lachen te brengen. Een knappe prestatie, want weinig vraagt zo veel zitvlees als een slecht gebrachte klucht. Dankzij een prima tekstkennis, veel tempo, een uitstekende timing en een gepaste dosis overdrijving werd het echter een plezierige avond.
Alfred & Albert gaat over de zakenman Alfred Hoekstra, die als zijn vrouw een paar dagen naar haar zuster in Appingedam gaat zijn kans schoon ziet en besluit de bloemetjes buiten te zetten. Met zijn boekhouder Paul spreekt hij af via zijn mobiele telefoon voortdurend in contact te blijven. Een sluitend plan, zo lijkt het, maar bezoek gooit roet in het eten. Onverwachte hulp daagt wanneer tweelingbroer Albert na dertig jaar zijn gezicht weer eens laat zien. Zonder snor en met een ander pak ziet Albert er precies hetzelfde uit als zijn Alfred. In ruil voor duizend euro wordt hij gevraagd de honneurs waar te nemen.
Dat is het begin van een serie even onverwachte als kolderieke verwikkelingen. Albert speelt zijn rol met verve, maar vergeet nog wel eens eens wie wie is en dat leidt soms tot pijnlijke vergissingen. Bovendien heeft hij meer interesse in een vrouw die niet zijn echtgenote is. Dat klinkt waarschijnlijk nogal verwarrend, maar omdat Nieuw Leven zaterdag nogmaals optreedt, mag hier niet te veel van de inhoud worden prijgegegeven.
De spelers waren uitstekend op dreef. Dat gold zeker voor Martien de Vries, die de tweelingsbroers speelde en een omvangrijke rol had. De Vries staat al tientallen jaren lang op het podium en dat was hem aan te zien. Schijnbaar moeiteloos kweet hij zich van zijn taak, met een prima tekstkennis en een dito timing. Als zijn vrouw Ria deed ook Ria Boeijen het goed. Wél viel op dat ze ondanks alle verwikkelingen wel erg rustig bleef, zelfs toen ze vreesde dat haar man (in werkelijkheid haar zwager) ziek begon te worden. Mogelijk dat Boeijen niet anders deed dan de aanwijzingen van de auteur opvolgen, maar voor de toeschouwer had ze wel wat feller gemogen.
Dat gold ook voor een andere routinier, Emmy Zijerveld, de zus van Ria die onverwacht op bezoek komt. De schrijver heeft van Corrie een kenau gemaakt, die haar sullige man (Ed Witte) voortdurend op de huid zit. Zijerveld bleef echter net iets te aardig. Witte overtuigde wel, in één van zijn sterkere rollen van de laatste jaren.
Opvallend was dat ook een derde routinier, Piet Smits, nog iets meer overdrijving in zijn spel had kunnen leggen. Als boekhouder Paul heeft hij de ondankbare taak te voorkomen dat iemand merkt dat zijn werkgever ervandoor is en dat levert hem heel wat hoofdbrekens op. Hoewel hij de wanhoop soms nabij was, had waarschijnlijk niemand in publiek werkelijk het idee dat Smits een zenuwinzinking nabij was.
De beste prestatie van de avond leverde Dick Witte alias Joris Derken, die de compagnon van Hoektra wil worden en stapelverliefd op diens dochter wordt. Witte maakte een onverstelbaar lijzige en naïeve sukkel van hem, om wie het publiek al begon te lachen zodra hij ten tonele verscheen. Franka Ganzevles was de aanbeden dochter. Ze deed het niet slecht, maar bleef ondanks de ongewenste avances wel erg beheerst.
Heerlijk overdreven was het spel van Yvonne van de Pijpekamp, de even verleidelijke als dommige danseres Eva. Ze leek er niet om te malen dat ze half naakt rond moest lopen. De kleinste rol was er voor Kees Hin, als de (bijna) onkreukbare dokter Veenhuis.
Samen met Jaap Zuidewind (die tevens souffleur was) tekende Kees Hin ook voor de regie. De techniek was in de vertrouwde handen van Henk Barhorst, Karin Somers en Ria Buisman deden de grime.
Joop Rommets