“Betrokkenheid (oud)-medewerkers enorm”

Door het hijsen van de Texelse vlag die tot op dat moment het naambord bedekt hield heeft burgemeester Sprenger dinsdagmiddag het Verpleeghuis Texel officieel in gebruik gesteld”, meldt de Texelse Courant, vrijdag 7 oktober 1977. Op 30 september van dit jaar, wordt het 45-jarig jubileum gevierd met (oud)medewerkers van het verpleeghuis en het vroegere bejaardenhuis Irene.

“We hebben in totaal rond de vierhonderd mensen uitgenodigd en tweehonderd daarvan hebben zich al aangemeld. Dat geeft wel aan hoe betrokken mensen die hier gewerkt hebben, zijn gebleven bij het Verpleeghuis”, vertelt Bernard Wolf die zelf vanaf het begin als fysiotherapeut is betrokken bij het Verpleeghuis.

Adriaan Kranenburg, manager van Omring Texel, vult aan: “Je ziet mensen hier als vrijwilliger terugkeren na hun pensioen, dat is hartverwarmend. Want dit werk is fysiek en mentaal zwaar. De mensen die hier werken doen dat met hart en ziel en dat krijg je ook terug van de bewoners. Een familielid zei ooit tegen mij: ‘Je wilt liever niet dat je ouders hier terecht komen , maar als het dan toch zo gaat, is er niet beter dan dit’. Dat zijn mooie complimenten voor onze medewerkers, die in deze tijd van personele schaarste keihard werken om de best mogelijke zorg te bieden. Ik kijk met bewondering naar die inzet en betrokkenheid. .

Hoewel er genoeg over de toekomst te bespreken is, is de reünie vooral bedoeld om herinneringen op te halen. “Met de toenemende vergrijzing liggen er genoeg uitdagingen, maar op 30 september gaan we het vooral over vroeger hebben, waardering uitspreken en is het vooral een moment van weerzien”, stelt Steven Bakker van Stichting Samen één Texel, de stichting die onlosmakelijk met het verpleeghuis is verbonden. De organisatie zag in 1974 het levenslicht door een samenvoeging van de Bakker Keijserstichting en Algemeen Weeshuis Texel. De stichting was een belangrijke initiatiefnemer bij aanvang, toen ook werkgever en eigenaar van het gebouw en is een belangrijke financier van de reünie.

“Anna Bakker-Keijser en het Verpleeghuis zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden”, vervolgt Bakker en daarmee zegt hij geen woord teveel. Na haar overlijden kwam haar vermogen ter beschikking voor een nieuw Verpleeghuis op Texel. voor mensen van iedere godsdienst of politieke kleur.

Niet alleen ouderen

En zo geschiede het en Texel kreeg haar kleinschalige verpleeghuis dat vandaag de dag 43 plaatsen heeft, voor kwetsbare Texelaars. “Al hebben we hier zelfs baby’s in het Verpleegtehuis gehad. Ik hoor het misverstand wel vaker, maar iedereen is hier welkom. Mensen die moeten revalideren kunnen hier terecht en vergeet niet de mensen die jong met dementie te maken krijgen. Die zijn soms ook pas vijftig tot zestig en die wonen hier ook”, legt Wolf uit.

De drie heren zijn het erover eens dat, hoewel er altijd dingen beter kunnen, het goed gesteld is met de gezondheidszorg op Texel. “Bovendien zorgt de eilandgemeenschap ervoor dat men naar elkaar omkijkt. We hebben in het verleden vaak genoeg gehad dat een bewoner de hort op was en de weg niet terug wist en teruggebracht was door een bekende Texelaar. We hebben het hier goed.” spreekt Wolf.

Niemand vergeten

Wolf besluit: “Omdat we zeker willen weten dat we niemand zijn vergeten… Heb je gewerkt in “Huize Irene” en/of “Verpleeghuis Texel” en heb je geen persoonlijke uitnodiging ontvangen voor de reünie, wil je dan deze als zodanig beschouwen. Je kunt je nog aanmelden via vphtexelreunie@gmail.com.”