“Iets teruggeven aan de maatschappij”

In de serie “Hospice, altijd nodig” besteden we de komende tijd aandacht aan verschillende facetten van het Hospice Texel. We doen dit door een serie interviews met betrokkenen. Hans van Hinsbergh (71), die als laatste vrijwilliger aan het woord komt, is inmiddels twee jaar vrijwilliger. “Een hospice is altijd ellendig om in terecht te komen, maar het is goed dat ze er zijn.”

Hans werkte tot zijn pensioen als arts in een verpleeghuis en ziet overeenkomsten. “In beide instellingen krijg je veel vertrouwen van de gasten. Je hebt met kwetsbare mensen te maken, die in vertrouwen iets zeggen of er iets uitflappen. Dan moeten mensen wel weten dat het binnen de muren van het hospice of verpleeghuis blijft. Dat vertrouwen wordt ook geëist in de omgang met medewerkers. Je doet dit werk echt met zijn allen en dus moet je op elkaar kunnen bouwen”, vertelt hij.

Gasten hebben veel te vertellen over het eiland en hoe het er vroeger uitzag. Ik leer hier veel

Hoewel de gesprekken niet de hele tijd over de dood gaan, is deze wel aanwezig. “Niemand wil ziek zijn of doodgaan, maar je kunt hier niet om het proces van afscheid nemen heen. Dat afscheid nemen geldt niet alleen voor de gasten, maar ook voor de mensen die achterblijven. Dat is een heel bijzondere periode en dat je daar een bijdrage aan kunt leveren, stemt mij tevreden. Ik heb doorgaans geen heel diepgaande gesprekken met de gasten, maar ik leer hier wel veel. Ondanks dat gasten van alle leeftijden welkom zijn in het hospice, hebben we - niet geheel verrassend - vaak oudere mensen. Doordat dit vaak ‘echte’ Texelaars zijn, hebben ze veel te vertellen over het eiland en hoe het er vroeger uitzag. Je komt daardoor nog meer te weten over de geschiedenis en de Texelse gemeenschap in het algemeen. Ik kwam hier al jaren en woon hier nu zestien jaar, maar ik leer nog veel over Texel.” Lachend voegt hij daaraan toe: “Het is op dat gebied nog een soort extra inburgeringscursus.”

Net als aan andere vrijwilligers in deze serie, leggen we Hans de vraag voor of iedereen dit vrijwilligerswerk kan doen. Hij zegt daarover: “Als je thuis het huishouden kunt doen, kun je het vrijwilligerswerk hier ook aan. Er zijn veel mogelijkheden, je hebt ook vrijwilligers die puur verantwoordelijk zijn voor de tuin en weer anderen kiezen voor de dienst waarin ze kunnen koken. Ik ben geen heel goede kok, dus ik houd me bezig met schoonmaak, de was, een kop koffie en soms ondersteuning aan bed, op momenten dat dat wordt gevraagd. Wel denk ik dat je empathisch vermogen moet hebben of moet openstaan om dat bij te leren. Je hoeft geen professionele vaardigheden te hebben om hier vrijwilliger te zijn.” Het is even stil en dan vervolgt Hans: “Je gebruikt de mogelijkheden die je hebt om een optimale bijdrage te leveren. Het gaat er niet om wat je in het hospice doet, maar hoe je het doet. Wat is je intentie? Dat is het belangrijkste.”

Verpleeghuis

Zoals gemeld werkte Hans jaren als arts in het verpleeghuis. Zijn die functies vergelijkbaar? “Daar was ik professional, hier vrijwilliger. Dat is wezenlijk anders op het gebied van verantwoordelijkheden. Daar moest ik meer aansturen, hier voer ik uit. Ik was aan het begin wel bang dat ze mijn mening zouden gaan vragen over bijvoorbeeld de medicatiedosis, maar dat gebeurt helemaal niet. Naast de verschillen, zijn er uiteraard veel raakvlakken. In het verpleeghuis kreeg ik ook vaak met mensen te maken die in de allerlaatste levensfase terecht kwamen. Het verplegen van terminale zieken is ook onderdeel van de zorg in het verpleeghuis. Wat ik een belangrijke overeenkomst vind, is de drive van verplegers en vrijwilligers. Ze willen het de gasten zo aangenaam mogelijk maken in een fase waarin dit niet meer vanzelfsprekend is. Als je puur naar Texel kijkt, is de overeenkomst dat je in contact met gasten altijd wel een aanknopingspunt hebt. Je hebt altijd wel een familielid of kennis van de gast die je kent.”

Hans haalt veel voldoening uit het werk dat hij bij Hospice Texel mag doen. “Ik heb het geluk dat ik vitaal mijn pensioen heb gehaald. Ik vind dat je dan ook iets terug kunt doen voor de maatschappij. Dat kan natuurlijk ook door trainer te worden van een voetbalteam om maar een voorbeeld te noemen. Voor mij is dit werk ook praktisch met mijn onregelmatige privéleven. Ik plan mijn diensten twee weken van tevoren in. Ik kijk dan welke diensten nog openstaan. Het maakt mij niet uit of die dienst ‘s ochtends of ‘s avonds is, dat maakt het makkelijk.”

Als hij terugkijkt op de eerste twee jaren, heeft Hans niet een specifiek moment dat hem het meest is bijgebleven. “In mijn leven heb ik zoveel mensen zien sterven. Iedere keer leer je wat en vaak zijn mensen in die laatste levensfase te bewonderen. De gasten - en naasten - zijn zeer dankbaar en daar haal ik mijn voldoening uit. Hospice Texel is een klein hospice, dat maakt het persoonlijker. Ik ben van mening dat Texel alle vormen van zorg die redelijkerwijs aangeboden kunnen worden, moet blijven aanbieden. Ik vind de aanwezigheid van Hospice Texel dan ook zeer belangrijk voor de samenleving.”

Vrijwilliger worden

Vrijwilliger worden? Coördinator Lonneke Legierse is te bereiken via 0222 728132 of info@hospicetexel.nl. Meer informatie over het Hospice op www.hospicetexel.nl.