De helden van de zee

We kunnen er niet omheen. Aan de meeste koffietafels zijn de potvissen het gesprek van de dag. De meeste Texelaars hoef je niet uit te leggen dat er alles aan gedaan is om ze te redden. Op Facebook, aangezwengeld door de nachtmerrie van iedere walvisredder, rijst nog wel eens de vraag waarom er niets gedaan is.

De vraag is zo gek nog niet. Lenie 't Hart, die nachtmerrie van de walvisredder, doet graag geloven dat onkunde en geld doorslaggevende factoren zijn geweest. Gelukkig zijn er ook nog betrouwbare bronnen, zij krijgen alleen niet de zendtijd van NPO 1. Het gejank van Lenie scoort immers betere cijfers. Laten we voor het gemak eens kijken wat SOS Dolfijn over dezelfde situatie zegt: "Ook een team van SOS Dolfijn arriveerde 's avonds op het eiland. Met het invallen van de avond en de gevaarlijk hoge golven en harde wind was een terugzetpoging van de dieren onmogelijk zonder de dieren te schaden en gevaar voor eigen leven. Daarnaast was het bij deze strandingssituatie geen kwestie van "even terugduwen". De dieren lagen achter een zwin. Dat betekent dat achter de geul nog zandbanken lagen, waar de dieren dan ook nog overheen moesten komen. Zowel lopend als per boot konden de dieren niet benaderd worden. Ook bleek dat de dieren gewond waren, er kwam bloed uit het blaasgat. Kort na stranding overlijden de eerste 2 potvissen. Rond middernacht zijn er al 4 dieren dood. Tegen drie uur in de nacht overlijdt ook het laatste dier." 

Toch een iets ander verhaal dan de twitterende gevallen zeehondenredster die het protocol de schuld gaf en zei dat een reddingspoging zeker mogelijk was. Niet dus. Als het de eerste keer was, zou ik dit niet geschreven hebben. Maar de reddingswerkers die in 2012 Johanna van de Razende Bol probeerden te krijgen, herinneren zich de vorige hetze van Lenie nog wel. De hele nacht hadden deze helden van de zee gewerkt in het ijskoude water om de bultrug weer de zee in te krijgen. Toen dit eindelijk gelukt was, en de reddingswerkers bijna onderkoeld waren, zwom Johanna zich na tien minuten weer vast. Een dagenlange lijdensweg, die de reddingswerkers dor merg en een ging, volgde voor de bultrug.  Mede te wijten aan oproerkraaier Lenie ontving Ecomare dreigementen, werden de hulpdiensten kapot gemaakt op Facebook en werden de Texelaars neergezet als walvishaters.

Ook toen Ecomare, Imares en het NIOZ vraagtekens zetten bij de noodzaak van opvang van zeehonden, omdat de populatie meer dan op peil is, wist Lenie het beter. "Op Texel knuppelen ze zeehonden het liefste dood." 't Hart heeft veel gedaan voor de zeehonden, maar haar tijd is geweest. Het is jammer dat ze dat niet accepteert en roeptoetert over zaken waar ze geen kennis van heeft. Het is schadelijk, omdat mensen wel denken dat ze weet waarover ze het heeft. Er is alles aan gedaan, ze waren niet te redden. Hoe sneu dat ook is. 

Beste Lenie, ik richt me nu tot jou. Stop met het verspreiden van die waanzin en ga genieten van je welverdiende pensioen. Laat de mensen met kennis van zaken hun werk doen. Het is jammer dat je er niet tegen kunt om niet meer in de schijnwerpers te staan, maar zonder jouw inmenging is het al zwaar genoeg. Als ik het fragment beluister waar je de hele tijd over potvissen begint bij een terugblik op Johanna denk ik : zeg dan niets. Dat was een bultrug! We zijn op Texel niet uit op het amber uit de potvissen. Sterker nog, zover ik mij heb laten inlichten behoren de dieren aan het Rijk toe en krijgen we geen geld, hooguit om de ruimingskosten te betalen. Ik ben blij dat de potvissen overleden voor jij echt zendtijd kreeg, al had ook ik ze liever weer de zee in zien zwemmen. Het mocht helaas niet zo zijn.

Aan iedereen die zich heeft ingezet tijdens de redding van deze dieren: Mijn respect hebben jullie. Bedankt voor jullie inzet!